Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Ο Βομβαρδισμός της Γκουέρνικα (Γκερνίκα) και ο πίνακας του Πικάσο

Η Γκουέρνικα μετά τον βομβαρδισμόH Γκουέρνικα μετά τον βομβαρδισμό

Πολύνεκρη αεροπορική επίθεση κατά της βασκικής πόλης Γκουέρνικα από γερμανούς και ιταλούς εθελοντές αεροπόρους, που συνεργάζονταν με τους εθνικιστές του στρατηγού Φράνκο κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου (1936-1939). Έλαβε χώρα το απόγευμα της 26ης Απριλίου 1937 κι έμεινε στην ιστορία κυρίως χάρις στον πίνακα του μεγάλου ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, που αποτύπωσε μοναδικά τη φρίκη του πολέμου.
Την άνοιξη του 1937 οι εθνικιστές του Φράνκο, έχοντας υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο μέρος της Ισπανίας, θέλησαν να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους και στο βορά, με την κατάληψη του Μπιλμπάο, της μεγαλύτερης πόλης των ανυπότακτων Βάσκων, που συνεργάζονταν με τη δημοκρατική κυβέρνηση της Μαδρίτης. Το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν η Γκουέρνικα (Γκερνίκα η σωστή της προφορά στα ισπανικά), που βρισκόταν σε στρατηγικό σημείο στο δρόμο για το Μπιλμπάο. Η Γκουέρνικα, στην οποία ζούσαν 5.000 άνθρωποι, αλλά και χιλιάδες Δημοκρατικοί πρόσφυγες. ήταν σημαντική πόλη για τους Βάσκους, γιατί κάτω από μια βελανιδιά στο κέντρο της πόλης συνήθιζε να συνεδριάζει η Βουλή τους.
Η εντολή για τον βομβαρδισμό της Γκουέρνικα δόθηκε από τους φρανκιστές στον αντισμήναρχο Βόλφραμ Φράιχερ φον Ριχτχόφεν, που ήταν επικεφαλής των γερμανών εθελοντών, οι οποίοι είχαν συγκροτήσει τη «Λεγεώνα Κόνδωρ». Τυπικά, η ναζιστική Γερμανία ήταν ουδέτερη στον Ισπανικό Εμφύλιο. Συμμετείχε, όμως, ουσιαστικά στις επιχειρήσεις με μια ομάδα εθελοντών, που ήταν όλοι τους έμπειροι αεροπόροι της Λουτβάφε και πιλοτάριζαν τελευταίου τύπου αεροπλάνα. Όπως παραδέχθηκε αργότερα ο αρχιναζιστής Χέρμαν Γκέρινγκ στη Δίκη της Νυρεμβέργης, οι νεαροί πιλότοι είχαν σταλεί με διαταγή του Ράιχ για να εμποδίσουν την εξάπλωση του Κομμουνισμού, αλλά και να δοκιμαστούν σε συνθήκες μάχης.
Στην επιχείρηση που σχεδίασε ο Ριχτχόφεν θα έπαιρναν μέρος 20 γερμανικά μαχητικά και 3 ιταλικά, τα οποία αποτελούσαν τμήμα του ιταλικού εθελοντικού σώματος, που είχε στείλει ο Μουσολίνι για την υποστήριξη του ομοϊδεάτη του Φράνκο. Τα αεροπλάνα θα επιχειρούσαν πέντε κύματα επιθέσεων, πρώτα στα περίχωρα και στη συνέχεια μέσα στη Γκουέρνικα, με βόμβες των 250 και 50 κιλών και εμπρηστικές του ενός κιλού.
Η Επιχείρηση Επίπληξη (Operation Rugen), όπως ήταν η κωδική της ονομασία, πραγματοποιήθηκε από τις 4:30 το απόγευμα έως τις 7 το βράδυ της 26ης Απριλίου 1937. Ήταν κυριολεκτικά ένας περίπατος για τους πιλότους, καθώς η πόλη ήταν ανοχύρωτη. Οι βομβαρδισμοί ήταν καταιγιστικοί και ανηλεείς, με αποτέλεσμα η πόλη σχεδόν να ισοπεδωθεί και από τις μεγάλες πυρκαϊές που ακολούθησαν. Τα θύματα από τους βομβαρδισμούς ανήλθαν σε 1654 νεκρούς και 889 τραυματίες, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσαν οι αρχές. Πρόσφατες έρευνες μειώνουν τον αριθμό των νεκρών, το πολύ στους 300.
Αυτό δεν μειώνει σε τίποτα τη φρίκη της επίθεσης, που ήταν ένα κλασσικό έγκλημα πολέμου, ένα τυφλό χτύπημα και μια πράξη τρομοκρατίας, αφού η επίθεση δεν εκδηλώθηκε κατά στρατιωτικού στόχου. Σύμφωνα με εικασίες που αναπτύχθηκαν αργότερα, οι Γερμανοί θα πρέπει να υπερέβησαν τις οδηγίες των Ισπανών και να εκδήλωσαν την επίθεση με περισσή ένταση, ως αντίποινα για το λιντσάρισμα από Δημοκρατικούς, ενός γερμανού πιλότου, το αεροπλάνο του οποίου είχε πέσει κοντά στο Μπιλμπάο, λίγες ημέρες νωρίτερα.
Οι εθνικιστές, χωρίς να αρνηθούν τον βομβαρδισμό της Γκουέρνικα, έριξαν τις ευθύνες για τις μεγάλες πυρκαϊές και τις εκτεταμένες καταστροφές στους υποχωρούντες Δημοκρατικούς και στις τακτικές της «καμμένης γης» που εφάρμοζαν. Δημοσιογραφικές μαρτυρίες από πρώτο χέρι τούς δικαιώνουν εν μέρει.
Όπως και σε ανάλογες περιπτώσεις την Ελλάδα, η Δημοκρατική Γερμανία ζήτησε συγγνώμη για τις ωμότητες που διέπραξαν οι ναζιστές στην Ισπανία. Στην 60η επέτειο του βομβαρδισμού της Γκουέρνικα το 1997, ο γερμανός πρόεδρος Ρόμαν Χέρτζοχ με επιστολή τους προς τους επιζώντες τούς «έτεινε χείρα φιλίας και συμφιλίωσης, εξ ονόματος του γερμανικού λαού». Το 1998 η γερμανική Βουλή με απόφασή της αφαίρεσε όλα τα ονόματα των μελών της Λεγεώνας Κόνδωρ, που είχαν δοθεί σε γερμανικά στρατόπεδα.

Η Γκουέρνικα του Πικάσο

 



Η Γκουέρνικα του Πάμπλο Πικάσο
Την εποχή του βομβαρδισμού της Γκουέρνικα, ο μεγάλος ισπανός ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο ετοίμαζε ένα πίνακα, παραγγελία της Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Μαδρίτης, που θα κοσμούσε το Ισπανικό Περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση των Παρισίων. Μόλις πληροφορήθηκε τη μεγάλη σφαγή, ονόμασε τον πίνακα Γκουέρνικα, θέλοντας να εκφράσει την απέχθειά του προς τους στρατιωτικούς «που βύθισαν την Ισπανία στον ωκεανό του πόνου και του θανάτου».

Το έργο του Πικάσο είναι μία τεράστια ελαιογραφία (3,49 x 7,77 μ.), που περιγράφει την απανθρωπιά, τη βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Δείχνει ένα σκηνικό θανάτου, με διαμελισμένα ζώα και ανθρώπους, γυναίκες να κλαίνε, κρατώντας νεκρά μωρά και κατεστραμμένα κτίρια. Αρχικά, ο Πικάσο πειραματίστηκε με χρώμα, αλλά τελικά κατέληξε στο άσπρο, το μαύρο και το γκρι, καθώς θεώρησε ότι έτσι δίνει μεγαλύτερη ένταση στο θέμα.
Ο πίνακας εκτέθηκε τον Ιούλιο του 1937 στη Διεθνή Έκθεση των Παρισίων και συγκέντρωσε το γενικό ενδιαφέρον. Στη συνέχεια, περιόδευσε σε μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για την προάσπιση της Δημοκρατίας στην Ισπανία. Μετά την επικράτηση του Φράνκο, το 1939, η Γκουέρνικα βρήκε προσωρινό καταφύγιο στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (ΜΟΜΑ).
Το 1968 ο Φράνκο εξέφρασε την επιθυμία να εκτεθεί ο πίνακας στην Ισπανία. Ο Πικάσο αρνήθηκε και εξουσιοδότησε το ΜΟΜΑ να επιστρέψει τον πίνακα στην Ισπανία, μόλις αποκατασταθεί η Δημοκρατία. Αυτό έγινε το 1975, όταν πέθανε ο Φράνκο κι ενώ ο Πικάσο είχε φύγει από τη ζωή, δύο χρόνια νωρίτερα. Το 1981 η «Γκουέρνικα» επέστρεψε στα πάτρια εδάφη και αποτέλεσε ένα από τα σπουδαιότερα εκθέματα του Μουσείου «Πράδο» της Μαδρίτης. Από το 1992 κοσμεί το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Βασίλισσα Σοφία της Μαδρίτης.

http://www.sansimera.gr/articles/253
Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/253#ixzz2AssYIXOZ

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Έλληνας ο εξυπνότερος άνθρωπος στον κόσμο με IQ 198!



Την πρώτη θέση στο βάθρο των πιο έξυπνων ανθρώπων του κόσμο, κατέχει ένας Έλληνας. Ο Θεσσαλονικιός Ευάγγελος Κατσιούλης, άγγιξε το εκπληκτικό νούμερο των 198 μονάδων στο τεστ νοημοσύνης (IQ).

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Espresso ο κ Κατσιούλης ανακάλυψε τυχαία ότι ο δείκτης νοημοσύνης του υπερτερεί κατά πολύ εκείνον του μέσου ανθρώπου. «Στο σχολείο είχα κάποιες ενδείξεις, καλές επιδόσεις, καλές θέσεις σε διαγωνισμούς, στις πανελλήνιες… αλλά ήταν πριν από κάποια χρόνια, όταν μπήκα σε μια ιστοσελίδα και μου εμφανίστηκε μια από τις διαφημίσεις για τεστ νοημοσύνης και το έκανα. Πήγα πολύ καλά μπήκα σε ένα ακόμα σάιτ και άρχισα να μετέχω σε λέσχες». Ο κ. Κατσιούλης, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο τμήμα Ιατρικής Βιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, ενώ οι σπουδές του επεκτείνονται στην Φιλοσοφία και την Ψυχοφαρμακολογία.

Τον δείκτη νοημοσύνη του κ Κατσούλη- σύμφωνα με τους επιστήμονες- κατέχει ένας στο δισεκατομμύριο ενώ, στη δεύτερη θέση στον κατάλογο του «World Genius Directory», βρίσκεται ο Αμερικανός Rick Rosner με 192.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το μέσο σκορ στις σχετικές μετρήσεις είναι το 100, με το 140 να θεωρείται υψηλό νούμερο. Όσοι δε σημειώνουν σκορ πάνω από 160, θεωρούνται ιδιοφυίες.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Πώς φτάνουμε στον Άρη;

Κυριακάτικο πρωινό ταξιδάκι στον κόκκινο πλανήτη....

 

Μακί-Η Γαλλική Αντίσταση στους Γερμανούς


Η σημαία των Δυνάμεων της Ελεύθερης Γαλλίας. Στο κέντρο βρίσκεται ο Σταυρός της Λωρραίνης (Croix de Lorraine), που επέλεξε ο Σαρλ ντε Γκολ ως σύμβολο της Γαλλικής Αντίστασης[1]

Με τον όρο Γαλλική Αντίσταση (γαλλ.: La Résistance française) νοείται το σύνολο των κινημάτων και των δικτύων που έδρασαν ενάντια στις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής της Γαλλίας και κατά του καθεστώτος του Βισύ. Αποτελούνταν από μικρές ένοπλες ομάδες, γνωστές στην ύπαιθρο ως Μακί (maquis).[2] Συμμετείχαν άνδρες και γυναίκες από όλα τα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα, συμπεριλαμβανομένων συντηρητικών, φιλελεύθερων, κομμουνιστών και Εβραίων. Επιπλέον, συμμετείχαν και πολλοί ξένοι, είτε οικονομικοί μετανάστες είτε πολιτικοί πρόσφυγες. Εκτός της Γαλλίας, θύλακες αντίστασης υπήρχαν και στις αποικίες της χώρας.
Οι ομάδες της Γαλλικής Αντίστασης αρχικά εξέδιδαν παράνομες εφημερίδες και μετέδιδαν πληροφορίες στις συμμαχικές δυνάμεις. Στη συνέχεια πολλές στράφηκαν στη βία, καθώς πραγματοποιούσαν δολιοφθορές, ανταρτοπόλεμο, απαγωγές και δολοφονίες Γερμανών στρατιωτών ή αξιωματικών. Με τις διάφορες αντιστασιακές ομάδες συνεργάζονταν και ξένοι πράκτορες, κυρίως Βρετανοί και Αμερικανοί.
Η αντίσταση των Γάλλων κατά του ναζιστικού στρατού, διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου. Ιδιαίτερα μετά την Απόβαση της Νορμανδίας (6 Ιουνίου 1944) βοήθησαν στη δυναμική προώθηση των συμμαχικών δυνάμεων, και κατ' επέκταση την απελευθέρωση των ευρωπαϊκών εδαφών της Ναζιστικής Γερμανίας. Έκτοτε οργανώθηκαν καλύτερα και δημιούργησαν τις Γαλλικές Δυνάμεις Εσωτερικού (Forces Françaises de l'Intérieur).
Στα χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του πολέμου, πολλά μέλη της Αντίστασης αναδείχθηκαν σε σημαίνουσες πολιτικές ή πολιτιστικές μορφές. Εξάλλου, η Αντίσταση αυτή καθ' αυτή στάθηκε αναμφίβολο πατριωτικό παράδειγμα, όχι μόνο κατά την κατοχή, αλλά και για δεκαετίες αργότερα, αφού ενέπνευσε πλήθος λογοτεχνικών και κινηματογραφικών έργων.

Κατοχή [Επεξεργασία]

Χάρτης της Γαλλίας κατά την κατοχή. Με λευκό υποδηλώνονται τα εδάφη της Γαλλίας του Βισύ
Όταν οι ναζιστικές δυνάμεις διέσπασαν τις γαλλικές αμυντικές γραμμές το Μάιο του 1940, υπήρχαν τρεις δυνατές επιλογές για τον πρωθυπουργό Πολ Ρεϊνό: να παραδοθεί στον Χίτλερ, να οδηγήσει τη χώρα του σε ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή αμυνόμενος επί ματαίω ή να ηγηθεί εξόριστης κυβέρνησης στη Βόρεια Αφρική.[3] Όσοι τάσσονταν υπέρ της συνθηκολόγησης πρόσβλεπαν στον ήρωα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου Φιλίπ Πεταίν, να διαπραγματευτεί την παράδοση. Άλλοι δεν αποδέχονταν την ήττα, ενώ ο τότε συνταγματάρχης Σαρλ ντε Γκολ ζητούσε τη συνέχιση του πολέμου από τη Βόρεια Αφρική ή απ' οπουδήποτε μπορούσαν οι γαλλικές δυνάμεις.
Ο γαλλικός λαός απομακρύνθηκε από τα προσβαλλόμενα εδάφη. Χαρακτηριστικά, γύρω στους 2.000.000 Παρισινοί κατευθύνθηκαν προς το νότο[3] και η νόμιμη κυβέρνηση διέφυγε στο Μπορντό.[4] Τα τελευταία βρετανικά στρατεύματα έσπευδαν προς το λιμάνι του Χερβούργου απ' όπου αναχώρησαν, ενώ κατέφθαναν ναζιστικές δυνάμεις υπό τον Έρβιν Ρόμελ.[5] Στις 14 Ιουνίου, η σημαία με την σβάστικα κυμάτιζε στο Παρίσι.
Μια από τις συνθήκες της συνθηκολόγησης ήταν και η καταβολή χρημάτων από τους Γάλλους. Το ποσό αυτό ανερχόταν γύρω στα 20 εκατομμύρια μάρκα (Reichsmark) ημερησίως, τα οποία αντιστοιχούσαν σε ένα εκατομμύριο φράγκα.[6][i] Αυτό είχε τεράστια σημασία για την οικονομία της χώρας. Ο πληθωρισμός εκτινάχτηκε στα ύψη, οδηγώντας έτσι σε σοβαρές ελλείψεις τροφίμων και τελικά σε υποσιτισμό των μαζών.[7] Παράλληλα, πολλοί Γάλλοι χειρώνακτες εργάτες μεταφέρθηκαν στη Γερμανία για αναγκαστική εργασία και αυτό το μέτρο έπληξε επίσης, την οικονομία.[8] Εκτός αυτών, επιβλήθηκαν αυστηρή λογοκρισία, προπαγάνδα και απαγορεύτηκε η κυκλοφορία τις νυχτερινές ώρες.[9] Όλοι αυτοί οι παράγοντες ήταν που δημιούργησαν ένα κλίμα φόβου και καταπίεσης.
Τον Ιούλιο του 1940 εδραιώθηκε η φιλογερμανική κυβέρνηση του Βισύ, υπό τον στρατάρχη Φιλίπ Πεταίν. Χιλιάδες Γάλλοι αποδέχτηκαν το καθεστώς αυτό[10] και έδειχναν πίστη στον Πεταίν, τον οποίο θεωρούσαν σωτήρα της χώρας.[11] Στις αρχές του 1943, ο Πιέρ Λαβάλ ίδρυσε την παραστρατιωτική οργάνωση Milice, η οποία ενεργούσε παρόμοια με την Γκεστάπο και βοηθούσε στην καταστολή της Αντίστασης. Μέχρι το 1942, η οργάνωση είχε μέλη σε ολόκληρη τη Γαλλία.[12], ενώ το 1944 αριθμούσε πάνω από 20.000 μέλη.[13]

Ιστορικό της αντίστασης [Επεξεργασία]

Αιχμάλωτοι αντιστασιακοί το 1940

Πρώτα χρόνια της Αντίστασης [Επεξεργασία]

Η πλειονότητα των Γάλλων πολιτών είχε μια ουδέτερη στάση, τόσο απέναντι στον κατακτητή, όσο και την Αντίσταση.[14] Ωστόσο, η κατοχή γαλλικού εδάφους και η ναζιστική πολιτική οδήγησαν μερικά άτομα να σχηματίσουν αντιστασιακές οργανώσεις. Αρχικά, δεν υπήρχε οργανωμένη αντίσταση κατά των Ναζί, καθώς οι όποιες ενέργειες, πραγματοποιούνταν σποραδικά, από μικρές ομάδες[15]
Δεν υπήρχε καμία επικοινωνία με τους Συμμάχους και εφόσον δεν υπήρχε καμία πηγή εξοπλισμού, η δράση των πρώτων αντιστασιακών ομάδων επικεντρωνόταν κυρίως στη δημοσίευση εφημερίδων και φυλλαδίων, για τη διάχυση πατριωτικού αισθήματος στο λαό της Γαλλίας.[16] Επιπλέον, οι πράξεις βίας -στο πρώιμο αυτό στάδιο- πραγματοποιήθηκαν λόγω του ενστίκτου της επιβίωσης, παρά ως αποτέλεσμα κάποιας αντιστασιακής ιδεολογίας.[17]. Το αντιστασιακό κίνημα εξαπλώθηκε, ιδιαίτερα μετά το Νοέμβριο του 1942, όταν το καθεστώς Βισύ υιοθέτησε ανοιχτά αντισημιτική πολιτική.[13]

Απαρχές οργανωμένης Αντίστασης [Επεξεργασία]

Αξίζει να σημειωθεί πως οι επιμέρους αντιστασιακές ομάδες είχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, που όμως παραμέριζαν λόγω της εχθρότητας προς τους Ναζί και την κυβέρνηση Βισύ.[18] Το 1941, οι διάσπαρτες κομμουνιστικές ομάδες ήταν οι πρώτες που συνενώθηκαν, αποδεικνύοντας πως μια ενωμένη και οργανωμένη Αντίσταση μπορούσε να έχει καλύτερα αποτελέσματα.[13] Πάντως, οι διάφορες αντιστασιακές οργανώσεις ενδιαφέρονταν ελάχιστα για μια ενωμένη και οργανωμένη αντίσταση, με εξαίρεση ίσως τους κομμουνιστές. Το 1942 ξεκίνησε η άμεση επαφή των αντιστασιακών με τον Σαρλ ντε Γκολ, ο οποίος είχε διαφύγει στο Λονδίνο.

Δράση του Ζαν Μουλέν [Επεξεργασία]

Τον Σεπτέμβριο του 1941, ο Ζαν Μουλέν (Jean Moulin), νεαρός πολιτικός αριστερής ιδεολογίας, διέφυγε στο Λονδίνο, όπου και συναντήθηκε με τον Σαρλ ντε Γκολ και άλλους Γάλλους ηγέτες.[19] Τον Ιανουάριο του επόμενου έτους επέστρεψε στη Γαλλία, με το κωδικό όνομα Max.[19] Το Μάη του 1943 ίδρυσε το Εθνικό Συμβούλιο Αντίστασης (Conseil National de la Résistance), στο οποίο συμμετείχαν τα οκτώ μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα, οι δύο σημαντικότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα έξι κυριότερα προπολεμικά κόμματα της χώρας. Το Συμβούλιο ελεγχόταν από τη Γαλλική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (Comité français de la Libération nationale), την οποία διοικούσαν από κοινού ο ντε Γκολ και Ανρί Ζιρώ. Ωστόσο, λίγο αργότερα, ο Μουλέν προδόθηκε και συνελήφθη από την Γκεστάπο. Μετά από βασανιστήρια σε Λυών και Παρίσι, ξεψύχησε στις 8 Ιουλίου 1943, σε ένα τρένο προς τη Γερμανία.[19]

Απελευθέρωση της Γαλλίας [Επεξεργασία]

Μαχητής των ΓΔΕ, κρύβεται πίσω από ένα φορτηγό, κατά την απελευθέρωση του Παρισιού, τον Αύγουστο του 1944
Οι Γαλλικές Δυνάμεις Εσωτερικού ή ΓΔΕ (Forces Françaises de l'Intérieur) αποτέλεσαν μια πιο οργανωμένη ομάδα αντιστασιακών, που δημιουργήθηκε μετά την απόβαση των συμμάχων στη Νορμανδία. Συνέβαλαν τα μέγιστα στην απελευθέρωση της Γαλλίας, έργο που όμως είχαν αναλάβει κυρίως οι τακτικές δυνάμεις της χώρας. Μετά το τέλος του πολέμου, τα μέλη των ΓΔΕ συγχωνεύτηκαν στον τακτικό στρατό.
Στις 25 Αυγούστου του 1944, ο στρατηγός Λεκλέρκ οδήγησε στο Παρίσι τη 2η Μεραρχία Τεθωρακισμένων. Η απελευθέρωση του Παρισιού, αποτελεί μια από τις ενδοξότερες στιγμές της γαλλικής Αντίστασης. Είχαν μάλιστα προηγηθεί λαϊκές διαδηλώσεις και απεργίες. Η απελευθέρωση των κεντρικών, νοτιοανατολικών και νοτιοδυτικών περιοχών της χώρας πραγματοποιήθηκε από τα στρατεύματα του στρατηγού ντε Τασινύ. Τα μέλη των ΓΔΕ προσήλθαν κατά χιλιάδες για να βοηθήσουν τις συμμαχικές δυνάμεις, στην απομάκρυνση του ναζιστικού στρατού, και χάρη στις προσπάθειές τους, ο Σαρλ ντε Γκολ κατέλαβε εξέχουσα θέση στα συμβούλια των Συμμάχων.[20]
Αμέσως μετά την απελευθέρωση, η χώρα σαρώθηκε από ένα κύμα συλλήψεων, εκτελέσεων και δημόσιων εξευτελισμών όσων συνεργάζονταν με τους Ναζί.[21] Eκτελέστηκε η πλειονότητα των 25.000-35.000 μελών της Milice.[12] Το σύνολο των ενεργειών αυτών έγινε γνωστό με την ονομασία épuration sauvage, δηλαδή βίαιη εκκαθάριση.[21]

Μέγεθος της Αντίστασης [Επεξεργασία]

Μέλη της Γαλλικής Αντίστασης από τη Βρετάνη
Στους κόλπους της αντίστασης, όπου συμμετείχαν γυναίκες και άνδρες, αποτυπωνόταν ένα ευρύ φάσμα ηλικιών, κοινωνικών θέσεων, πολιτικών ιδεολογιών και θρησκειών. Αν και ο ακριβής υπολογισμός των αντιστασιακών είναι δύσκολος, οι ενεργά συμμετέχοντες στην αντίσταση υπολογίζονται από ορισμένους περίπου στις 300.000.[22]
Από την άλλη, ο Αμερικανός ιστορικός Τζον Πάξτον (John Paxton) υποστηρίζει ότι το 2% του ενήλικου γαλλικού πληθυσμού (400.000 άτομα) συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση.[23] Ωστόσο, το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 10% του ενήλικου πληθυσμού της Γαλλίας (2.000.000 άτομα), αν συνυπολογίσει κανείς όσους διάβαζαν παράνομες εφημερίδες, τις οποίες εξέδιδαν οι αντιστασιακές ομάδες.[23] Μεταπολεμικά, η γαλλική κυβέρνηση αναγνώρισε επισήμως 220.000 άνδρες και γυναίκες, ως μετέχοντες στην αντίσταση.[24]
Το σύνολο της Γαλλικής Αντίστασης απαρτιζόταν από διάφορα κινήματα και δίκτυα, δύο έννοιες διαφορετικές. Κινήματα ονομάστηκαν οι προσπάθειες ενημέρωσης και οργάνωσης του γαλλικού πληθυσμού, ενώ δίκτυα οι οργανώσεις με καθαρά στρατιωτικό σκοπό, όπως κατασκοπεία, σαμποτάζ και ανταρτοπόλεμος.[25]


http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7

Ο τελευταίος επιζών του θρυλικού υποβρυχίου ''Παπανικολής'' θυμάται...

Ο τελευταίος επιζών του θρυλικού υποβρυχίου ''Παπανικολής'' θυμάται...
Η φωνή του γεμάτη ενθουσιασμό. Το βλέμμα του μοιάζει να ταξιδεύει αντίστροφα στο χρόνο καθώς ανακαλεί στη μνήμη του μία από τις πλέον ένδοξες σελίδες στην ιστορία της Ελλάδας, στη διάρκεια του ελληνο-ιταλικού πολέμου του 1940-'41: τη βύθιση μεγάλης νηοπομπής, μέσα σε ιταλικά ύδατα, από το υποβρύχιο «Παπανικολής».«Όταν φτάσαμε στη βάση υποβρυχίων, οι σειρήνες από όλα τα καράβια δεν σταματούσαν. Η μπάντα του ναυτικού έπαιζε συνέχεια. Σήκωσαν τον κυβερνήτη από τους ώμους, και από τη βάση, από τον μόλο, τον πήγαν στο ναυπηγείο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι ακριβώς αισθανόταν ο κόσμος».
Ο Νικόλαος Τασιάκος, ο τελευταίος επιζών ενός θρύλου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, που είχε γίνει ο εφιάλτης των ιταλικών και των γερμανικών δυνάμεων, θυμάται σαν χθες τη χειμωνιάτικη εκείνη νύχτα του 1940, παραμονές Χριστουγέννων, όταν το «Παπανικολής» κατόρθωσε να βυθίσει στα Στενά του Οτράντο τρία ιταλικά οπλιταγωγά, συνολικού βάρους 25.000 τόνων, που μετέφεραν όπλα και άλλο πολεμικό υλικό στα παράλια της Αλβανίας, προς ενίσχυση των ιταλικών δυνάμεων που μάχονταν κατά των Ελλήνων.
Δύο μόλις χρόνια προτού κλείσει έναν αιώνα ζωής, μικρός το δέμας, αλλά με βλέμμα σπινθηροβόλο και διαύγεια πνεύματος που θα ζήλευαν πολλοί μικρότεροί του, με πολυπεριποιημένο λευκό μουσάκι, όπως ορίζει η παράδοση των ναυτικών, και καλοχτενισμένη κόμη, ο κ. Τασιάκος αφηγείται τα γεγονότα που προηγήθηκαν εκείνης της μεγάλης νύχτας καθώς και πτυχές της πολυφουρτουνιασμένης ζωής του ως το τελευταίο ρεμέτζο.
«Ονομάζομαι Νικόλαος Τασιάκος του Δημητρίου. Γεννήθηκα στη Δρακότρυπα. Έχω παράσημο, πολεμικό Σταυρό, διότι εκτέλεσα τη διακεκριμένη πράξη στο πεδίο της μάχης, και άλλα μετάλλια και θυρεούς αρκετούς. Είμαι ο τελευταίος επιζών του 'Παπανικολής'» λέει «κλείνοντας» σε τρεις γραμμές την ταυτότητα της ζωής του.
Από το χωριό του, ο κ. Τασιάκος έφυγε σχεδόν αμούστακο παιδί, μόλις στα δεκατέσσερά του χρόνια. Στο Βόλο είδε για πρώτη φορά βαπόρι και τότε ούτε που του περνούσε ποτέ από το μυαλό πως αυτός, ο ορεσίβιος νεαρός, θα «έτρωγε» κάποτε με το κουτάλι τη θάλασσα. Περιπλανήθηκε σε τόπους πολλούς, δοκιμάστηκε σε ακόμη περισσότερες δουλειές και σιγά σιγά τα βήματα της ζωής του τον οδήγησαν στην Αθήνα.
«Η Αθήνα για μένα ήταν ένας κόσμος πρωτοφανής» λέει. Άγνωστός μεταξύ αγνώστων στο «κλεινόν άστυ», βρήκε τη φιλική θαλπωρή σε μία οικογένεια από τη γενέθλια γη. Η γνωριμία μαζί τους έμελλε να αλλάξει τη ρότα της ζωής του, αφού ο μεγαλύτερος γιος τους τον παρότρυνε να βγάλει ναυτικό φυλλάδιο ως «εργάτης θαλάσσης». Μετά την εκπαίδευση στη Σχολή Τορπιλών και Ναρκών στο Σκαραμαγκά, δήλωσε εθελοντής στα υποβρύχια. «Από πού είσαι;» τον ρώτησε ο αξιωματικός υπηρεσίας. «Από τη Δρακότρυπα, ένα χωριό στη Νότια Πίνδο» απάντησε αυτός και παρά την απορία του αξιωματικού για το τι μπορεί να κάνει ένας στεριανός στη θάλασσα, τον έστειλε στο υποβρύχιο «Νηρεύς».
Από το «Νηρεύς» στον «Πρωτέα» και από εκεί, λίγο προτού κηρυχθεί ο πόλεμος, στον Παπανικολή. «Εκεί, όταν πήγα, ο κυβερνήτης ονομαζόταν Μίλτος Ιατρίδης. Ο πατέρας του ήταν από το Σοφικό Κορίνθου και η μάνα του από την Ηλεία. Σε λίγο καιρό κηρύχθηκε ο πόλεμος της Γερμανίας με την Πολωνία. Ηταν η περίοδος που μπορούσα να απολυθώ. Με έβαλε (ο κυβερνήτης) κι έκανα ανακατάταξη. Έμεινα μόνιμος» θυμάται. Μετά κηρύχθηκε ο πόλεμος… «27 Οκτωβρίου του '40. Κυριακή απόγευμα, ο δεύτερος κυβερνήτης του Παπανικολή μού έδωσε έναν κατάλογο για να ειδοποιήσω τα πληρώματα που ήταν έξω, λόγω Σαββατοκύριακου.
Δευτέρα πρωί, μας κάλεσε ο κυβερνήτης και ετοιμαστήκαμε για πόλεμο. Εις τάξιν απάρσεως, εφοδιαστήκαμε με τορπίλες μάχης, πυροβόλα, βόμβες. Ο κυβερνήτης μας ρώτησε αν κάποιος θέλει να μείνει έξω, στη στεριά. Δεν έφυγε κανείς. Πετάξαμε τα καπέλα μας, με συναισθήματα οργής, αλλά και χαράς συνάμα. Οργής επειδή μας είχαν τορπιλίσει την 'Έλλη' στην Παναγία της Τήνου και μαυροφορέσαν περίπου 28 σπίτια, χήρες και ορφανά. Αλλά και χαράς γιατί θα τους πετούσαμε στη θάλασσα, όπως κι έγινε» λέει.
Με φωνή στεντόρεια και λόγο καθαρό, συνεχίζει την αφήγηση: «Ήταν η περιπολία η πρώτη. Φτάσαμε στην Αδριατική αλλά δεν βρίσκαμε τίποτα. Από τις πολλές φορές, μία, παραμονές Χριστουγέννων του '40, στις 12 η ώρα τη νύχτα, συναντήσαμε ένα ιστιοφόρο. Πήγαινε στην Αλβανία, φορτωμένο πυρομαχικά, τροφές και διάφορα άλλα. Αφού πήραμε τους αιχμαλώτους μέσα, το χτυπήσαμε για να το βουλιάξουμε, αλλά δεν τα καταφέραμε. Φαίνεται ότι το σκαρί του ήταν γερό και δεν μπορέσαμε να το διαλύσουμε. Βάλαμε φωτιά και το κάψαμε. Ο κυβερνήτης και το πλήρωμα, έξι άτομα, δεν πίστευαν πως ήμασταν ελληνικό υποβρύχιο. Έλεγαν 'αποκλείεται να υπάρχει ελληνικό υποβρύχιο στη mare nostrum, τη δική μας θάλασσα'».
Ο αιχμάλωτος Ιταλός κυβερνήτης αποδείχθηκε χρυσορυχείο πληροφοριών. «Αυτός μας έδωσε την πληροφορία ότι οι νηοπομπές που έβγαιναν από την Ιταλία για να βοηθήσουν το στρατό στην Αλβανία δεν έβγαιναν από το Πρίντεζι για να 'χτυπήσουν' γραμμή προς Αυλώνα. Έβγαιναν από το Πρίντεζι, έστριβαν αριστερά, έβαζαν πλώρη προς τη Βενετία και Τεργέστη, το βορειότερο μέρος της Αδριατικής και από εκεί 'χτυπούσαν' προς τις δαλματικές ακτές της Γιουγκοσλαβίας και κατέβαιναν γιαλό γιαλό και έφταναν στην Αυλώνα, στην Αλβανία. Γι' αυτό όλα τα υποβρύχια, όσα έκαναν περιπολία στην περιοχή αυτή, κανένα δεν έβρισκε να χτυπήσει καράβι» αποκαλύπτει ο κ. Τασιάκος.
Ο Ιταλός κυβερνήτης τους έδωσε και μία άλλη πληροφορία, υπερπολύτιμη όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια. «Μας λέει, αύριο, θα βγει μια μεγάλη νηοπομπή. Θα ήταν πλοία επιφανείας αντιτορπιλικά, θα ήταν και αεροπλάνα. Θα συνοδεύονταν και από υδροπλάνα. Ο κυβερνήτης μας ήταν αποφασισμένος. Αν δεν τύχαινε αυτό ήταν αποφασισμένος να μπούμε στο λιμάνι της Αυλώνας. Έξι τορπίλες που είχαμε, θα τις ρίχναμε και τις έξι και ό,τι βγει… Ηταν αποφασισμένος να χτυπήσουμε την Αυλώνα και δεν έχει σημασία αν θα χανόμασταν. Το ευτύχημα ήταν ότι έλαβε την πληροφορία αυτή και παραμονές Χριστουγέννων ακριβώς πιάσαμε έξω από το Πρίντεζι.
Μόλις βγήκαν από εκεί για να στρίψουν αριστερά προς το βορρά, μπήκαμε στη μέση… Όταν έφτασαν σε απόσταση βολής ρίξαμε τέσσερις τορπίλες. Και οι τέσσερις πέτυχαν το στόχο τους. Τρανταζόμασταν συνέχεια. Η πίεση χτυπούσε και εμάς. Κι έτρεμε ολόκληρο το υποβρύχιο. Άρχισαν οι βόμβες. Είχαμε τους αιχμαλώτους μέσα. Άρχισαν να κλαίνε, να οδύρονται και να φωνάζουν 'Madonna mia'."Η ψυχραιμία του κυβερνήτη, ολύμπια, και το θάρρος του πληρώματος, απαράμιλλο: «Το ευτύχημα για εμάς- τονίζει ο κ. Τασιάκος- ήταν ο κυβερνήτης ήταν και ψύχραιμος και είχε βγάλει και σχολή πολέμου φαίνεται και ήξερε τα πάντα για τους Ιταλούς. Σταματήσαμε κάτω από τα ναυάγια στα 30 μέτρα…
Οι βόμβες που έπεφταν από τα αντιτορπιλικά και τα αεροπλάνα έσκασαν στα 100 μέτρα. Είχαν ακτίνα δράσης 50 μέτρα. Είχαμε και 20 περιθώριο ασφαλείας. Οι φωνές και τα κλάματα των Ιταλών είναι κάτι που δεν μπορώ να σας τα περιγράψω. Εντολή του κυβερνήτη ήταν να μην πειράξουμε κανέναν. Το πλήρωμα μια γροθιά ήμασταν όλοι. Σ' ένα υποβρύχιο, όταν είμαστε στα 50-60 μέτρα βάθος, ένα λάθος χειριστού θα ήταν το φέρετρο για όλους. Και το φέρετρο εκεί δεν ξεχωρίζει κυβερνήτες κι εμάς. Ημασταν στο σιδερένιο κλουβί. Ένα λάθος αν κάναμε εκεί χανόμασταν όλοι».Τέσσερις τορπίλες χρειάστηκαν για να διαλυθεί η νηοπομπή. Κανένα πλοίο δεν πήγε στον προορισμό του. Άλλα χτυπήθηκαν κι άλλα επέστρεψαν στο λιμάνι, ενώ άλλα έβαλαν ρότα για ακόμη βορειότερα.
Το υποβρύχιο «Παπανικολής» είχε γράψει, στον κόλπο του Οτράντο, ιστορία.Και μπορεί το πλήρωμά του να μην συνειδητοποίησε αμέσως το μέγεθος του κατορθώματος του, αλλά η υποδοχή ηρώων που τους επιφυλάχθηκε στη στεριά δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για το θρίαμβο. «Το ωραιότερο ήταν που λόγω Παρασκευής βγήκαμε αμέσως έξω και όταν φτάσαμε με τη βενζίνα στον Πειραιά, ακούσαμε ανακοινωθέν της Ιταλίας. 'Εβυθίσθη το ελληνικό υποβρύχιο Παπανικολής'. Βάλαμε τα γέλια» θυμάται χαμογελώντας, ενώ όταν φέρνει στο νου τους Ιταλούς αιχμαλώτους, που δεν ήθελαν να αποχωριστούν το ελληνικό πλήρωμα, τα αδέλφια τους, όπως έλεγαν, η φωνή του «πλημμυρίζει» νοσταλγία.
Για το κατόρθωμα αυτό, ο κυβερνήτης Μίλτων Ιατρίδης προβιβάστηκε άμεσα σε αντιπλοίαρχο επ' ανδραγαθία και τού απονεμήθηκε το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας».Το 1941, ο κ. Τασιάκος έκανε το τελευταίο του ταξίδι με το υποβρύχιο. Έπαθε σκορβούτο και αβιταμίνωση μαζί με άλλα έξι άτομα, αφού, όπως λέει, «το μόνο που τρώγαμε στα υποβρύχια ήταν κονσέρβες». Διακομίστηκε στο νοσοκομείο και μετά τη θεραπεία τού ήρθε σήμα από το αρχηγείο της Μέσης Ανατολής και βρέθηκε στην Αίγυπτο και στη δίνη του κινήματος του ναυτικού. Πέρασε από φουρτούνες, νίκησε «Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες» και μετά τον πόλεμο επέστρεψε στην Ελλάδα.
Το «μικρόβιο» της θάλασσας είχε ριζωθεί καλά μέσα του. Ξαναμπάρκαρε. Αυτή τη φορά με το εμπορικό ναυτικό. «Γύρισα όλο τον κόσμο. Σε επτά θάλασσες και πέντε ηπείρους. Έφτασα και στη Γη του Πυρός, στον πορθμό του Μαγγελάνου, αλλά στην Ανταρκτική δεν πέρασα» μας λέει. Σήμερα, στα 98 του χρόνια, τα καλοκαίρια αναζητά τον αναζωογονητικό δροσερό αέρα της Πίνδου, στα γραφικά στενά της Δρακότρυπας, που περιδιαβαίνει με το αναπηρικό αμαξίδιό του. Η θάλασσα όμως αποτελεί πάντα γι' αυτόν σημείο αναφοράς. «Πολλές φορές μου λείπει η θάλασσα και την αναζητώ» μας λέει.Και παρόλο που το ψωμί της θάλασσας είναι αλμυρό, ο ίδιος δεν μετανιώνει ούτε στιγμή που «έδεσε» τη ζωή του με τα κύματά της. «Αυτό το ψωμί που βγάζουν οι ναυτικοί, το βγάζουν με κυκλώνες, με τυφώνες, με φουρτούνες μεγάλες. Δεν το βγάζουν εύκολα. Όμως, τη θάλασσα εγώ την αγαπώ» μας λέει ανανεώνοντας το «ραντεβού μας με δυο λέξεις: Εις το επανειδείν…

http://gr.news.yahoo.com/ο-τελευταίος-επιζών-του-θρυλικού-υποβρυχίου-παπανικολής-θυμάται-060000077.html

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

«O Oυρανός των Αρχαίων» έρχεται στο Ψηφιακό Πλανητάριο

(Φωτογραφία: Ίδρυμα Ευγενίδου )

Μια νέα θεαματική παράσταση με τίτλο «O Oυρανός των Αρχαίων» θα παρουσιάσει το Ψηφιακό Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου. Η νέα ψηφιακή παράσταση θα ενταχθεί στο πρόγραμμα του Πλανηταρίου από την Τετάρτη 31 Οκτωβρίου, με τιμές εισιτηρίων 6 ευρώ για τους ενήλικες και 4 ευρώ για τα παιδιά. Η πρώτη επίσημη παράσταση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 30 Οκτωβρίου.
Ξεκινώντας από τον «Ουρανό της Αρχαίας Αιγύπτου», η παράσταση αποτελεί μια εικονική περιήγηση σε μερικά από τα σημαντικότερα μνημεία, από το ναό του Αμπού Σιμπέλ έως τον τάφο του Τουταγχαμών, δείχνοντας πόσο ακριβείς ήταν οι ουράνιες ευθυγραμμίσεις των Αρχαίων Αιγυπτίων, οι οποίες ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να εντυπωσιάζουν.
Ο δεύτερος «σταθμός» είναι ο ναυτικός πολιτισμός των Μινωιτών, που χρησιμοποίησαν πρώτοι τους αστερισμούς για να προσανατολιστούν και των οποίων οι εμπεριστατωμένες γνώσεις για τη ναυσιπλοΐα, επομένως και για τα άστρα, βρίσκονται αποτυπωμένες στα ερείπια της Κνωσού και του Ακρωτηρίου της Θήρας.
Η παράσταση συνεχίζεται με την αρχαία Ελλάδα της κλασικής περιόδου, όταν μαθηματικοί και αστρονόμοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων με τρόπο ορθολογικό. Ακολούθως παρουσιάζεται ο Εύδοξος, ο Αρίσταρχος ο Σάμιος (που πρώτος υποστήριξε μια ηλιοκεντρική θεώρηση του σύμπαντος) και ο Ίππαρχος που θεωρήθηκε ο πατέρας της αστρονομίας.
Το ταξίδι στο χώρο και το χρόνο συνεχίζεται στην Ελληνιστική Αίγυπτο και τα επιτεύγματα της Αλεξανδρινής επιστήμης, την περίφημη Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη και τον Φάρο της Αλεξάνδρειας, ενώ ολοκληρώνεται με τον «Μηχανισμό των Αντικυθήρων», τον πρώτο υπολογιστή της αρχαιότητας.
Ο διευθυντής του Πλανηταρίου Διονύσης Σιμόπουλος, μιλώντας για τη νέα ψηφιακή παράσταση, δήλωσε ότι «αξιοποιεί πλήρως τις τεχνικές δυνατότητες του πλανηταρίου να μας 'ταξιδέψει εικονικά' μέσα στο χώρο και το χρόνο και να μας παρουσιάσει τον ουρανό κατά την αρχαιότητα κατά τρόπο επιστημονικά άρτιο και εικαστικά εντυπωσιακό. Στον τεράστιο θόλο του Πλανηταρίου το κοινό θα δει τον έναστρο νυχτερινό ουρανό, όπως ακριβώς τον έβλεπαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι , οι Μινωίτες, οι Έλληνες της εποχής της κλασικής αρχαιότητας και αργότερα οι κάτοικοι της Ελληνιστικής Αιγύπτου».
Επιπροσθέτως, όπως τόνισε, «οι πολύτιμες όσο και εντυπωσιακές φωτογραφίες του γνωστού φωτογράφου Λουκά Χαψή θα μας παρουσιάσουν τον έναστρο νυχτερινό ουρανό που απλώνεται πάνω από τους σημαντικούς αρχαιολογικούς μας χώρους σήμερα».
Την ημέρα της πρεμιέρας 30/10 θα πραγματοποιηθούν τρεις παραστάσεις (19:00, 20:30 και 21:30), με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, απαραίτητα είναι όμως τα δελτία εισόδου, η διανομή των οποίων (και έως εξαντλήσεως των διαθεσίμων θέσεων) θα ξεκινήσει από τις 18:00 της ίδιας ημέρας από το ταμείο του Πλανητάριου.
Την παράσταση θα προλογίσει ο καθηγητής Ξενοφών Μουσάς, ο οποίος και θα αναφερθεί εκτενώς και στον Μηχανισμό των Αντικυθήρων.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ένας γυναικείος κόσμος «στην αυγή της Ιστορίας» στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

Διάδημα, Α΄ μισό 7ου αι. π.Χ. Χαλκός, υαλόμαζα, ήλεκτρο, όστρεο.
Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Σιρίτιδας
Από το Alianello. Tάφος 315, Basilicata
Φωτογραφικό Αρχείο, Εφορεία Αρχαιοτήτων της Basilicata ©
Διάδημα, Α΄ μισό 7ου αι. π.Χ. Χαλκός, υαλόμαζα, ήλεκτρο, όστρεο.Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Σιρίτιδας Από το Alianello. Tάφος 315, BasilicataΦωτογραφικό Αρχείο, Εφορεία Αρχαιοτήτων της Basilicata ©
 
Αθήνα
Αρχόντισσες ή πριγκίπισσες, ιέρειες ή θεραπεύτριες και μάγισσες, γυναίκες με κύρος γένους ή γνώσης, ντόπιες που ξεχώρισαν ή άλλες που παρέλαβαν και υιοθέτησαν πολιτισμικά στοιχεία άλλων κοινωνιών ακόμα και από άνδρες που οι ίδιες παντρεύτηκαν στην πατρίδα τους -ντόπιους ή ξένους- ή ακόμη και αυτές που για λόγους επιγαμίας ή άλλους, ταξίδεψαν από τη μια περιοχή σε μια άλλη, είναι οι γυναίκες που εξετάζει η έκθεση «"Πριγκίπισσες" της Μεσογείου στην αυγή της Ιστορίας» του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης.

Η έκθεση φιλοξενείται στο Μουσείο από τον Δεκέμβριο του 2012 έως τον Απρίλιο του 2013.

Μέσα από τις ιστορίες τους φαίνεται η συμμετοχή των γυναικών στη δημιουργία ανοιχτών πολιτισμικών οριζόντων από τον 10ο έως τον 5ο αιώνα π.Χ, όπως και γενικότερα η συμμετοχή της γυναίκας στην ανάπτυξη του αρχαίου μεσογειακού πολιτισμού.

Στην έκθεση θα παρουσιαστούν 24 σύνολα από ταφές γυναικών από την Ελλάδα (Αττική, Εύβοια, Μακεδονία, Κρήτη), την Κύπρο, τη Νότια Ιταλία και την Ετρουρία.

Μέσα από τις ταφές που έχουν επιλεχθεί, η συγκέντρωση πλούτου και κτερισμάτων από τη μια μεριά αλλά και η συγγένεια των ταφικών εθίμων από την άλλη, δημιουργούν ένα ιδεολογικό ρεύμα και μια κοινωνική διάσταση, καθώς φαίνεται ότι οι γυναίκες υψηλού κύρους στις κοινωνίες τους, υπήρξαν φορείς μεταφοράς πολιτισμικών και ιδεολογικών στοιχείων.

Τα αντικείμενα της έκθεσης

Περισσότερα από 500 αντικείμενα θα παρουσιαστούν στην έκθεση.

Τα σύνολα που θα παρουσιαστούν, αποτελούνται από χάλκινα αγγεία και σκεύη, φαγεντιανά και γυάλινα αγγεία, πήλινα, χάλκινα, ελεφαντοστέινα ειδώλια, σκεύη χάλκινα ή σιδερένια (αρύταινες: βαθιές κουτάλες για την άντληση νερού, κοχλυάρια: μικρά κουταλάκια για την επάλειψη καλλυντικών, ομοιώματα αμαξιδίων κ.λπ.), αλλά και κοσμήματα: πόρπες από χαλκό, σίδηρο ή άργυρο και πολύτιμους λίθους, μερικές σε μεγέθη απίστευτα -ύψους 20 εκατοστών- με ρόδια χρυσά ή πλάκες από χρυσά πτηνά, καρδιοφύλακες χάλκινους, ζώνες χρυσές, χάλκινες κλπ., περικάρπια και περιβραχιόνια από χρυσό, χαλκό και άργυρο, σκουλαρίκια από χρυσό και άργυρο σε διάφορα σχήματα και μεγέθη, δακτυλίδια από χρυσό, άργυρο, χαλκό, σφηκωτήρες για τα μαλλιά από χρυσό, άργυρο, ήλεκτρο, περιδέραια από χρυσό, άργυρο, χαλκό, φαγεντιανές ψήφους, χάντρες (ψήφους) από ημιπολύτιμους λίθους, αμέθυστο, κορνεόλη, ορεία κρύσταλλο, κεχριμπάρι, αιγυπτιακό μπλε, φαγεντιανή, σκαραβαίους από διάφορα υλικά ακόμη και χρυσές μάσκες που κάλυπταν το πρόσωπο, επιστήθια κοσμήματα, όλα από εξαιρετικές τεχνικές χρυσοχοΐας (και αργυροχοΐας) με περίτμηση, με κοκκίδωση, σκυφωτά, πλακέ, συρμάτινα - ένας ολόκληρος κόσμος τέχνης και πλούτου, δόξας, ιδεών και πίστεων από έναν γυναικείο κόσμο στην αυγή της ιστορίας.

Ακόμη, από ταφή στο Βερούκιο της Ιταλίας θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά εκτός Ιταλίας και ο περίφημος ξύλινος θρόνος της νεκρής πριγκίπισσας.

Την έκθεση διοργανώνει το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Κρήτης και το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού (ΔΜΕΕΠ).

Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα της Προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Προεδρίας της Ιταλικής Δημοκρατίας.

*Να σημειωθεί ότι η λέξη "πρίγκηψ" που προέρχεται από τη λατινική λέξη "princeps", χρησιμοποιείται στην έκθεση με την έννοια του πρώτου σε μία κοινωνία.
 
Newsroom ΔΟΛ
 

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Σαν σήμερα: Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

 
Από τις αρχές Οκτωβρίου του 1912 η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο με την παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, έχοντας ως συμμάχους τη Βουλγαρία και τη Σερβία (Α' Βαλκανικός Πόλεμος). Θέατρο των επιχειρήσεων, η περιοχή της Μακεδονίας.
Ο ελληνικός στρατός βάδιζε από νίκη σε νίκη στη Δυτική Μακεδονία. Όμως, από την αρχή των εχθροπραξιών σοβούσε σοβαρή διαφωνία μεταξύ του αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου.
Ο διάδοχος επιθυμούσε πρώτα την κατάληψη του Μοναστηρίου προς Βορρά, ενώ ο Βενιζέλος, βλέποντας την πιθανότητα να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη από το βουλγαρικό στρατό, πίεζε τον Κωνσταντίνο να κατευθυνθεί προς τη φυσική πρωτεύουσα της Μακεδονίας, μια περιοχή με στρατηγική σημασία, η απελευθέρωση της οποίας αποτελούσε διακαή πόθο του ελληνισμού. «Καθιστώ υμάς υπευθύνους διά πάσαν αναβολήν έστω και στιγμής» του τηλεγραφεί επιτακτικά.
Τελικά, ο Κωνσταντίνος πείθεται με τη μεσολάβηση του πατέρα του βασιλιά Γεωργίου Α' και στις 25 Οκτωβρίου η εμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού φθάνει προ των πυλών της Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί η καθοριστική νίκη στη Μάχη των Γιαννιτσών (19 - 20 Δεκεμβρίου), που είχε κάνει ευκολότερη την προέλαση του ελληνικού στρατού. Ο Χασάν Ταξίν Πασάς που υπερασπιζόταν τη Θεσσαλονίκη δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να ζητήσει μια έντιμη συμφωνία για την παράδοση της πόλης.
Στις 25 Οκτωβρίου οι απεσταλμένοι του ζήτησαν από τον Κωνσταντίνο να επιτραπεί στον Ταξίν να αποσυρθεί με το στρατό και τον οπλισμό του στο Καραμπουρνού και να παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος του πολέμου. Ο Κωνσταντίνος, φυσικά, απέρριψε τον όρο του και του πρότεινε την παράδοση του στρατού του και τη μεταφορά του στη Μικρά Ασία με δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης.
Ο Ταξίν Πασάς υπογράφει τα πρωτόκολλα παράδοσης της Θεσσαλονίκης.
Ο Οθωμανός αξιωματούχος δέχθηκε, τελικά, τους όρους του Κωνσταντίνου και στις 11 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, οι πληρεξούσιοι αξιωματικοί Ιωάννης Μεταξάς (ο κατοπινός δικτάτωρ και ο άνθρωπος του «ΟΧΙ») και Βίκτωρ Δούσμανης μεταβαίνουν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και υπογράφουν τα σχετικά πρωτόκολλα παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό.
Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, παραδίνονταν ως αιχμάλωτοι 25.000 τούρκοι στρατιώτες και 1.000 αξιωματικοί. Στην κατοχή του ελληνικού στρατού περιέρχονταν όλος ο βαρύς και ελαφρύς οπλισμός του σχηματισμού (70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα, 70.000 τυφέκια και πυρομαχικά). Το πρωί της 27ης Οκτωβρίου εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη δύο τάγματα ευζώνων και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο, ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις στα υψώματα γύρω από την πόλη.
Στις 11 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1912 ο Κωνσταντίνος εισήλθε με το επιτελείο του στη Θεσσαλονίκη και το μεσημέρι έγινε πανηγυρική δοξολογία στο ναό του Αγίου Μηνά. Την ίδια μέρα, κατέφθασαν έξω από τη Θεσσαλονίκη και οι Βούλγαροι, όμως για τους γείτονες ήταν ήδη αργά. Ο επικεφαλής της μεραρχίας τους στρατηγός Τεοντορόφ ζήτησε να εισέλθει στην πόλη για να στρατοπεδεύσει. Εισέπραξε την αρνητική απάντηση του Κωνσταντίνου και ύστερα από διαπραγματεύσεις, επιτράπηκε να μπουν στην πόλη για ολιγοήμερη ανάπαυση δύο τάγματα με επικεφαλής τους βούλγαρους πρίγκιπες Βόρι και Κύριλλο. Επικράτησε, όμως, σύγχυση και τελικά εισήλθε στη Θεσσαλονίκη ένα ολόκληρο βουλγαρικό σύνταγμα, γεγονός που εκνεύρισε τον Βενιζέλο. Οι Βούλγαροι δήλωναν εμφαντικά παρόντες στις εξελίξεις στη Μακεδονία. Ο σπόρος του Β' Βαλκανικού Πολέμου είχε ριχτεί.
Στις 29 Οκτωβρίου ήταν η σειρά του βασιλιά Γεωργίου Α' να εισέλθει στην πόλη και να επισημοποιήσει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους έλληνες κατοίκους της, με απάθεια ανάμικτη με φόβο του από το μουσουλμανικό στοιχείο, ενώ οι Εβραίοι που ήταν η πολυπληθέστερη πληθυσμιακή ομάδα της πόλης δεν έκρυψαν την απογοήτευσή τους, καθώς προωθούσαν σχέδιο διεθνοποίησης της Θεσσαλονίκης.
Πηγή: sansimera.gr

http://gr.news.yahoo.com/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-060659272.html

Πως και απο πού προήλθε η ιαχή «Αέρα»!

Πως και απο πού προήλθε η ιαχή «Αέρα»!


Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός*

Λίγες λέξεις της Νεοελληνικής γλώσσας κρύβουν τη μαγεία της ιαχής αέρα! Μεγάλωσαν και μεγαλώνουν ελληνόπουλα που συγκινήθηκαν, δάκρυσαν, θαύμαζαν τον ηρωισμό των παλικαριών στα ελληνοαλβανικά σύνορα, το 1940.
Ο παλμός αυτής της συγκίνησης δονούσε στην ιαχή αέρα και σε ό,τι αυτή αντιπροσώπευε στη μεταπολεμική Ελλάδα. Καμία λέξη δε συγκέντρωσε την ορμή και το δυναμισμό της νιότης, όσο η ιαχή αέρας.
Ελάχιστοι, όμως, γνωρίζουν ότι πρωτοακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης 30 χρόνια πρίν από το έπος του ΄40. Συγκεκριμένα, πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1908 από το 2ο τάγμα της Κρητικής πολιτοφυλακής του πρώτου τακτικού στρατού της Κρήτης, που τελούσε υπό την προστασία του ευρωπαϊκού στρατού. Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη διάρκεια ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι. Από τότε, το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά, ήταν, δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ένα “πείραγμα”, και όχι πολεμική ιαχή). Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912, 1913, Ήπειρο και Μακεδονία) η ιαχή διαδόθηκε από τους Κρήτες σε ολόκληρο το ελληνικό στράτευμα.
Στην αρχή, όμως, η καινοτομία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, γιατί ο τακτικός στρατός χρησιμοποιούσε τις αρχαίες ιαχές: αλαλά ή αλαλαί ή ελελεύ ή το εξευρωπαϊσμένο : χιπ, χιπ, ουρρά (hip, hip, hurrah), άλλωστε οι περισσότεροι αξιωματικοί του στρατού μας είχαν εκπαιδευτεί στα στρατόπεδα της Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας.
Η αρχαία ιαχή αλαλά προήλθε από τη μυθική κόρη του Πολέμου, την Αλαλά (Πίνδαρος, απ. 225: Κλυθ΄ Αλαλά Πολέμου θυγατέρα). Απ εδώ προήλθαν οι λέξεις αλαλαγή, αλάλαγμα (Κ.Παλαμάς, Ασαλ. Ζωή: της νίκης σου το αλάλαγμα…) και το ρ. αλαλάζω (Ψαλμ.99, αλαλάξατε τω Κυρίω…, ή Κ.Δ. Κορινθ. 1,13,1 : …γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον).
Η πολεμική ιαχή «αέρα» επισημοποιήθηκε κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο και γι΄ αυτό συνέβαλαν, άθελα τους, οι Ιταλοί. Ο Ιταλικός φασιστικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή : «eja (προφ. : εγιά), eja, eja, alala». Ήταν μία ιαχή που είχε καθιερώσει ο ποιητής Gabriele d Annunzio (1863 – 1938) στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917). Ο ίδιος, ο ποιητής, αναφέρει ότι την επέβαλε στους αεροπόρους του (ήταν διοικητής αεροπορικού σμήνους) λέγοντας: «είναι καιρός να καταργήσουμε αυτό τον βαρβαρικό ήχο (εννοούσε το: Hip! Hip! Hip! hurrah) και στη θέση του θα βάλουμε το alala με το οποίο ο Αχιλλέας παρακινούσε τα άλογα του και το Λατινικό επιφώνημα eja».
Εικοσιτρία χρόνια αργότερα οι Ιταλοί εισβολείς θα χρησιμοποιήσουν στα βουνά της Πίνδου την ιαχή eja! eja! alala (ειρωνεία: να ήξεραν, άραγε, οι αγράμματοι Ιταλοί στρατιώτες ότι χρησιμοποιούσαν μία αρχαία ελληνική ιαχή για να σκοτώσουν τους σύγχρονους Ελληνες). Πάντως, η ηχητική ομοιότητα με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και –ε- (στη λ.eja: προφ. εγιά) έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την Κρητική ζητωκραυγή αέρα και ανταπέδωσαν καθιερώνοντας την λ. αέρα, ως την πιο ηρωική ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας. Η ιαχή αέρα έχει τον ίδιο αριθμό συλλαβών με το αλαλά (δεν αλλάζει ο ρυθμός) και περιλάμβανει το –α- και το –ε-, που προφέρονται εύκολα, όταν τρέχουν οι στρατιώτες (περιλαμβάνονται, αλλωστε, και στο αλαλά και στο ελελευ, αλλά και στο eja)

 (*) Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Discovery and science, εκδοσεις ΔΟΛ, Οκτώβριος 2006

http://logiosermis.net/culture/history/19760-%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%AE%CE%BB%CE%B8%CE%B5-%CE%B7-%CE%B9%CE%B1%CF%87%CE%AE-%C2%AB%CE%B1%CE%AD%CF%81%CE%B1%C2%BB.html

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Η διγλωσσία μας κάνει εξυπνότερους;


Είναι ήδη γνωστό πως η εκμάθηση μίας δεύτερης γλώσσας, πέραν της μητρικής μας, βοηθά στην καταπολέμηση της άνοιας. Εντούτοις, φαίνεται πως η διγλωσσία έχει και άλλα οφέλη.
Νέα στοιχεία έδειξαν πως η διγλωσσία τροποποιεί τον εγκέφαλο με τέτοιο τρόπο που, στην πραγματικότητα, μας κάνει εξυπνότερους. Η διαπίστωση αυτή έρχεται σε αντίθεση με όσα πιστεύαμε τον 20ο αι., όταν η διγλωσσία θεωρούνταν πρόβλημα για τα παιδιά.
Υπήρχε η αντίληψη ότι η εκμάθηση μιας άλλης γλώσσας παρέμβαινε στην ακαδημαϊκή και νοητική ανάπτυξη. Προφανώς, όμως, και υπάρχει κάποια ανάμειξη. Στον εγκέφαλο ενός δίγλωσσου, και οι δύο γλώσσες είναι ενεργές συνέχεια. Παρ' όλ' αυτά, αντί να προκαλεί πρόβλημα και να παρεμβαίνει στη λειτουργία του εγκεφάλου, φαίνεται πως τον βοηθά. Τον αναγκάζει να επιλύσει μία εσωτερική διαμάχη.
Πραγματοποιήθηκαν μελέτες σε μονόγλωσσα και δίγλωσσα παιδιά, όπου έπρεπε να εκτελέσουν διαφορετικές γνωστικές εργασίες. Σε κάποια τεστ, οι εργασίες εκτελούνταν στο ίδιο επίπεδο. Σε άλλα, τα δίγλωσσα παιδιά ολοκλήρωσαν την εργασία τους γρηγορότερα.
Οι επιστήμονες πιστεύουν πως το κύριο όφελος των δίγλωσσων είναι ότι αναγκάζονται να παρακολουθούν το περιβάλλον σε υψηλότερο επίπεδο. Για παράδειγμα, εάν το παιδί πρέπει να μιλήσει στη μητέρα του ή στον πατέρα του σε διαφορετική γλώσσα, αυτό το κρατά σε εγρήγορση και παρακολουθεί τις αλλαγές.

Πηγή: NY Times

Όλοι οι διάσημοι των τελευταίων αιώνων σε έναν πίνακα

Βρείτε ποιος είναι ποιος καθώς και τα στοιχεία για τη ζωή του και τη δράση του σε έναν ενδιαφέροντα πίνακα που οδηγεί στη Wikipedia...

 
Όταν κάνετε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο, η ηλεκτρονική έκδοση του ενεργοποιείται.
Μετακινήστε τον κέρσορα πάνω από το πλήθος και το πρόγραμμα σας λέει ποιο είναι το κάθε πρόσωπο, που βλέπετε.....
ΑΛΛΑ .... (κάντε κλικ πάνω σ' ένα πρόσωπο) και θα έχετε την ιστορία της ζωής του. ατόμου.

http://cliptank.com/PeopleofInfluencePainting.htm

 

Επίσκεψη στο Λούβρο...

Κυριακάτικη επίσκεψη σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου.

 

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Περιήγηση στο Παρίσι!

 
 
Ωραία μέρα για διαδικτυακή  βόλτα στο Παρίσι...
 
 
 

Ο γαλάζιος πλανήτης Ουρανός βγάζει για πρώτη φορά τη μάσκα

O Ουρανός στο υπέρυθρο: Οι λευκές και γαλάζιες γραμμές αντιστοιχούν σε νέφη μεγάλου ύψους, ενώ οι κόκκινες σε χαμηλότερα σύννεφα. Ο βόρειος πόλος βρίσκεται δεξιά (Lawrence Sromovsky et al.)
O Ουρανός στο υπέρυθρο: Οι λευκές και γαλάζιες γραμμές αντιστοιχούν σε νέφη μεγάλου ύψους, ενώ οι κόκκινες σε χαμηλότερα σύννεφα. Ο βόρειος πόλος βρίσκεται δεξιά (Lawrence Sromovsky et al.)

Ρένο, Νεβάδα: Εδώ και δεκαετίες, οι καλύτερες εικόνες του μακρινού πλανήτη Ουρανού δείχνουν μόνο μια γαλαζοπράσινη σφαίρα χωρίς κανένα ορατό χαρακτηριστικό. Τώρα, μια νέα τεχνική παρατήρησης επέτρεψε στους αστρονόμους να διακρίνουν λεπτομέρειες και βίαια μετεωρολογικά συστήματα.

Αν και είναι ο τρίτος μεγαλύτερος πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος, μετά τον Δία και τον Κρόνο, ο Ουρανός παραμένει μυστηριώδης, αφού βρίσκεται 30 φορές πιο μακριά από τον Ήλιο, σε σχέση με τη Γη, και παραμένει κρυμμένος στο αιώνιο λυκόφως. Ακόμα και η αποστολή Voyager, η οποία πέρασε από τον Ουρανό το 1986, κατάφερε να δει μόνο μια τιρκουάζ σφαίρα (ένθετη αριστερά).


Οι νέες εικόνες αποκαλύπτουν ότι ο Ουρανός μοιάζει τελικά με τους υπόλοιπους αέριους γίγαντες του Ηλιακού Συστήματος, τον Δία, τον Κρόνο και τον Ποσειδώνα: είναι τυλιγμένος σε ζώνες περιστρεφόμενων σύννεφων και η ατμόσφαιρά του μαστίζεται από γιγάντιους κυκλώνες.

Τα νέα πορτρέτα του Ουρανού συνδυάζουν πολλαπλές υπέρυθρες λήψεις με το τηλεσκόπιο Keck II, το οποίο βρίσκεται στην κορυφή του ηφαιστείου Μάουνα Κέα της Χαβάης. Με επικεφαλής τον Λάρι Σρομόφσκι του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν στο Μάντισον, οι ερευνητές κατάφεραν να απομονώσουν το θόρυβο και να αποκαλύψουν έτσι τα χαρακτηριστικά της ατμόσφαιρας.

Οι αστρονόμοι διαπίστωσαν ότι βαθιά μέσα στην ατμόσφαιρα του Ουρανού, η οποία αποτελείται από υδρογόνο, ήλιο και μεθάνιο, οι άνεμοι πνέουν συνήθως από τα ανατολικά, με ταχύτητες που φτάνουν τα 900 χιλιόμετρα την ώρα.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ο άνεμος είναι τόσο ισχυρός, δεδομένου ότι η ενέργεια της ατμόσφαιρας είναι περιορισμένη στη θερμοκρασία των -240 βαθμών Κελσίου.

«Ο ήλιος είναι στον ουρανό 900 φορές πιο ασθενής από ό,τι στη Γη, οπότε πέφτει και η ένταση της ηλιακής ενέργειας που τροφοδοτεί το σύστημα» εξηγεί ο Δρ Σρομόφσκι.

Επισημαίνει επίσης ότι στο βόρειο πόλο του Ουρανού διακρίνονται για πρώτη φορά ρεύματα μεταφοράς θερμότητας, τα οποία θυμίζουν τη γιγάντια δίνη που μαίνεται στο νότιο πόλο του Κρόνου.

Η μελέτη παρουσιάστηκε σε συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Αστρονομίας στο Ρένο της Νεβάδα.

http://news.pathfinder.gr/scitech/817859.html

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Les châteaux de la Loire- Τα κάστρα του Λίγηρα

Η έκφραση κάστρα του Λίγηρα συγκεντρώνει υπό μια κοινή ονομασία ένα σύνολο γαλλικών κάστρων που βρίσκονται στην Κοιλάδα του Λίγηρα. Έχουν την ιδιαιτερότητα, τα περισσότερα εξ'αυτών τουλάχιστον, να έχουν χτιστεί ή να έχουν τροποιηθεί σε σημαντικό βαθμό στη διάρκεια της γαλλικής Αναγέννησης, σε μια εποχή κατά την οποία η αυλή των Γάλλων βασιλέων βρισκόταν εγκατεστημένη στην περιοχή.
Η έννοια των κάστρων του Λίγηρα έχει κυρίως τουριστικό χαρακτήρα, καθώς συνδέεται με αυτή την καταπληκτική πυκνότητα επισκέψιμων μνημείων στην ευρύτερη περιοχή. Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος κατάλογος με τα κάστρα « του Λίγηρα ». Τις περισσότερες φορές καταγράφονται στις παλιές επαρχίες του Ανζού, της Τουραίν και του Ορλεαναί, αλλά ορισμένοι συγγραφείς[1] επεκτείνουν την περιοχή των κάστρων του Λίγηρα ως περίπου την Ναντ, στην παλιά επαρχία της Βρετάνης[2], και άλλοι μέχρι το Νεβέρ[3].

ΚάστροΠόληΝομόςΣυντεταγμένεςΕικόνα
Αζαί-λε-ΡιντώΑζαί-λε-ΡιντώΑντρ-ε-Λουάρ47°15′33″N 0°27′58″E / 47.25917, 0.46611 (Château d'Azay-le-Rideau)Chateau-Azay-le-Rudeau-1.jpg
ΑμπουάζΑμπουάζΑντρ-ε-Λουάρ47°24′47″N 0°59′9″E / 47.41306, 0.98583 (Château d'Amboise)AmboiseLeChateau.JPG
ΑνζέΑνζέΜαιν-ε-Λουάρ47°28′12.36″N 0°33′35.64″W / 47.4701, -0.5599 (Château d'Angers)Loire Maine Angers2 tango7174.jpg
ΒαλανσαίΒαλανσαίΑντρ47°9′27″N 1°33′48″E / 47.1575, 1.56333 (Château de Valençay)Valencay-chateau-1.jpg
ΒιλλαντρίΒιλλαντρίΑντρ-ε-Λουάρ47°20′26″N 0°30′51″E / 47.34056, 0.51417 (Château de Villandry)Chateau-Villandry-VueGenerale-Jardins.jpg
ΒιλσαβένΤουρ-αν-ΣολόνιΛουάρ-ε-Σερ47°32′48″N 1°30′51″E / 47.54667, 1.51417 (Château de Villesavin)SchlossVillesavinO.jpg
ΓκιζέΓκιζέΑντρ-ε-Λουάρ47°23′26″N 0°12′22″E / 47.39056, 0.20611 (Château de Gizeux)Gizeux castle, aerial view.jpg
Κλο-ΛυσέΑμπουάζΑντρ-ε-Λουάρ47°24′36″N 0°59′31″E / 47.41, 0.99194 (Clos-Lucé)Clos luce 02.jpg
ΛανγκαίΛανγκαίΑντρ-ε-Λουάρ47°19′29.28″N 0°24′21.96″E / 47.3248, 0.4061 (Château de Langeais)Langeais02.jpg
Λε Πλεσσί-ΜπουρέΕκουϊγιέΜαιν-ε-Λουάρ47°36′3″N 0°32′40″W / 47.60083, -0.54444 (Château du Plessis-Bourré)Chateau du Plessis-Bourre Vue SE no 02 2004-05-23.JPEG
Λε ΡεώΣουζέ-συρ-ΛουάρΑντρ-ε-Λουάρ47°14′53.64″N 0°8′52.27″E / 47.2482333, 0.1478528 (Château des Réaux)Chateaudes Reaux.jpg
Λε ΡιβώΛεμέρΑντρ-ε-Λουάρ47°06′25″N 0°19′34″E / 47.10694, 0.32611 (Château du Rivau)Chateaudurivau-garden.jpg
ΛοςΛοςΑντρ-ε-Λουάρ47°7′29″N 0°59′48″E / 47.12472, 0.99667 (Château de Loches)Logis royal Loches.jpg
Μενγκ-συρ-ΛουάρΜενγκ-συρ-ΛουάρΛουαρέ47°49′25.7″N 1°41′41.33″E / 47.823806, 1.6948139 (Château de Meung-sur-Loire)Meung1.jpg
ΜονπουπόνΣερέ-λα-ΡοντΑντρ-ε-Λουάρ47°15′11″N 1°8′28″E / 47.25306, 1.14111 (Château de Montpoupon)Chateau-de-montpoupon-ensoleille.jpg
ΜπλουάΜπλουάΛουάρ-ε-Σερ47°35′7.8″N 1°19′51.42″E / 47.5855, 1.33095 (Château de Blois)France Loir-et-Cher Blois Chateau 04.jpg
ΜπορεγκάρΣελλέτΛουάρ-ε-Σερ47°32′13″N 1°23′3″E / 47.53694, 1.38417 (Château de Beauregard)Beauregard01.jpg
ΜπρισάκΜπρισάκ-ΚενσέΜαιν-ε-Λουάρ47°21′11″N 0°26′59″W / 47.35306, -0.44972 (Château de Brissac)Castle Brissac 2007 02.jpg
Πλεσσί-λε-ΤουρΛα ΡιςΑντρ-ε-Λουάρ47°22′57″N 0°39′38″E / 47.3825, 0.66056 (Château de Plessis-lez-Tour)Chateau du plessis-lès-tours.JPG
ΣαμπόρΣαμπόρΛουάρ-ε-Σερ47°36′58″N 1°31′2″E / 47.61611, 1.51722 (Château de Chambord)Chambord1.jpg
ΣεβερνίΣεβερνίΛουάρ-ε-Σερ47°30′0.91″N 1°27′28.81″E / 47.5002528, 1.4580028 (Château de Cheverny)Cheverny-Chateau-VueFrontale.jpg
ΣενονσώΣενονσώΑντρ-ε-Λουάρ47°19′30.79″N 1°4′13.3″E / 47.3252194, 1.070361 (Château de Chenonceau)Chenonceau-20050320.jpg
ΣινόνΣινόνΑντρ-ε-Λουάρ47°10′5″N 0°14′10″E / 47.16806, 0.23611 (Château de Chinon)Château de Chinon vue de la Vienne.JPG
Συλλύ-συρ-ΛουάρΣυλλύ-συρ-ΛουάρΛουαρέ47°46′3.72″N 2°22′30.72″E / 47.7677, 2.3752 (Château de Sully-sur-Loire)Sully sur Loire 2007a.jpg
Σωμόν-συρ-ΛουάρΣωμόν-συρ-ΛουάρΛουάρ-ε-Σερ47°28′45″N 1°10′55″E / 47.47917, 1.18194 (Château de Chaumont-sur-Loire)Chaumont sur Loire chateau 05.jpg
ΣωμύρΣωμύρΜαιν-ε-Λουάρ47°15′21.96″N 0°4′21″W / 47.2561, -0.0725 (Château de Saumur)Chateau de saumur.jpg
ΤαλσίΤαλσίΛουάρ-ε-Σερ47°46′11.28″N 1°26′38.76″E / 47.7698, 1.4441 (Château de Talcy)Castle of Talcy 01.jpg
ΥσσέΡινί-ΥσσέΑντρ-ε-Λουάρ47°14′59.28″N 0°17′28.32″E / 47.2498, 0.2912 (Château d'Ussé)UsseSchloss.jpg



Και μια βιντεο περιήγηση με υπόκρουση κλασικής μουσικής

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AF%CE%B3%CE%B7%CF%81%CE%B1

http://www.youtube.com/watch?v=fpe50310Er0