Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Φριντα Καλο


Block Kahlo Rivera 1932 cropped.jpg
Η Φρίντα Κάλο (Magdalena del Carmen Frida Kahlo y Calderón[1], 6 Ιουλίου 190713 Ιουλίου 1954) ήταν Μεξικάνα ζωγράφος. Στη ζωγραφική της κυριαρχούν τα έντονα χρώματα. Το στυλ που χρησιμοποιεί φαίνεται επηρεασμένο από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό[2] αλλά φαίνεται να έχει δεχτεί και επίδραση Ευρωπαϊκών ρευμάτων στα οποία συμπεριλαμβάνονται ο Ρεαλισμός, ο Συμβολισμός και ο Υπερρεαλισμός[3] [4]. Αρκετά έργα της είναι αυτοπροσωπογραφίες, μέσα από τις οποίες εκφράζεται ο προσωπικός πόνος και η σεξουαλικότητά της.
Το 1929 η Φρίντα Κάλο παντρεύτηκε το Μεξικάνο τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, με τον οποίο μοιράζονταν τις ίδιες πολιτικές απόψεις. Ο Ντιέγκο Ριβέρα δώρισε το 1957 το "Γαλάζιο Σπίτι" της στο Coyoacán, στην Πόλη του Μεξικού, και λειτουργεί πλέον ως μουσείο.

Νεανικά χρόνια

Γεννήθηκε από γερμανοεβραίο πατέρα και ισπανομεξικάνα μητέρα στο Coyoacán στην Πόλη του Μεξικού. Ο πατέρας της ήταν μορφωμένος, άθεος και είχε έρθει σε νεαρή ηλικία στο Μεξικό όπου είχε γίνει φωτογράφος[5] [6]. Η μητέρα της ήταν Καθολική[5].

 
Στην ηλικία των έξι[7] αρρώστησε από πολυομυελίτιδα[4], με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο. Παρακολούθησε την Escola Preparatoria μία από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 άτομα[5] όπου και είδε για πρώτη φορά το μετέπειτα σύζυγό της, τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος ζωγράφιζε τους τοίχους της σχολής.
To 1925, στα 18 ένα τραμ συγκρούστηκε με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε. Υποβλήθηκε σε μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων και έκτοτε η ζωή της σημαδεύτηκε από πόνο και θλίψη για την αδυναμία της να κάνει παιδιά[8].

Πρώτα Έργα

Το 1926, ενώ ανάρρωνε από το ατύχημα η Φρίντα Κάλο ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής. Η οικογένειά της δε μπορούσε να υποστηρίξει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα οικονομικά, για αυτό και την προέτρεψαν να εικονογραφεί βιβλία ιατρικής[2]. Το 1929 έδειξε τη δουλειά της στον Ντιέγκο Ριβέρα, τον οποίο είχε γνωρίσει στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Μεξικού που σύχναζε. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκαν[6].

Οι πίνακές της είναι αντιδιαμετρικοί από τους πίνακες του Ριβέρα[2]. Eνώ ο Ριβέρα αντλούσε τα θέματά του από το Μεξικό της προκολομβιανής εποχής, η Φρίντα παρέμεινε πιστή στην τάση της mexicanidad, τη μεξικανική κουλτούρα που ανθούσε εκείνη την περίοδο. Συχνά οι πίνακές της επηρεάζονται τα δημοφιλή λαϊκά χριστιανικά τάματα (retablos) και αποτελούν ευχαριστία στην Παρθένο Μαρία για την πραγματοποίηση μιας ευχής[9].


Ο Ριβέρα ήταν ήδη αναγνωρισμένος ζωγράφος και οι τοιχογραφίες του είχαν μεγάλη ζήτηση στις Η.Π.Α.. Το ζευγάρι μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο και αργότερα στο Ντητρόιτ. Εκεί η Φρίντα απέβαλλε, η θλίψη της για τις αποβολές της αποτυπώνεται στους πίνακες "Αποβολή στο Ντητρόιτ" και "Νοσοκομείο Χένρυ Φόρντ".

Αναγνώριση

Κατά τη διάρκεια της ζωής της η Φρίντα Κάλο ήταν κυρίως γνωστή ως γυναίκα του Ριβέρα και όχι ως ξεχωριστή καλλιτέχνης. Το 1938 ο Αντρέ Μπρετόν γνώρισε την Κάλο και το Ριβέρα κατά το ταξίδι του στο Μεξικό. Εκείνος εντυπωσιάστηκε από τη δουλειά της, την κάλεσε να πάρει μέρος στην έκθεση μαζί με άλλους σουρρεαλιστές ζωγράφους και οργάνωσε μια έκθεση της προσωπικής της δουλειάς στο Παρίσι. Εκείνη ωστόσο τόνισε πως οι πίνακές της δεν ήταν όνειρα, αλλά η δική της πραγματικότητα. Στη διάρκεια της ζωής της πραγματοποίησε τρεις μόνο εκθέσεις: στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και στο Μεξικό[8].


Το 1939 χώρισε προσωρινά από τον Ριβέρα και αποσύρθηκε στο Μεξικό, στο "Γαλάζιο Σπίτι". Εκεί ζωγράφισε τον πίνακα "Οι δύο Φρίντες", στον οποίο απεικονίζει το δίλημμά της για το διαζύγιο. Σε όλη τη διάρκεια του 1930 διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση με τον Nickolas Muray, τον οποίο είχε γνωρίσει μαζί με τον Ριβέρα στη Νέα Υόρκη. Σύντομα μετά το διαζύγιο, το 1940 χώρισε με τον Muray και ξαναπαντρεύτηκε με τον Ριβέρα[10].

Το 2010, η κυβέρνηση του Μεξικού, σε αναγνώριση της συνεισφοράς της Φρίντα Κάλο αλλά και του Ντιέγκο Ριβέρα απεικόνισε τα πρόσωπά τους στις δύο όψεις του χαρτονομίσματος των 500 πέσος, στην έκδοση για τον εορτασμό της 200ής επετείου της ανεξαρτητοποίησης της χώρας και της 100ής επετείου της Μεξικανικής Επανάστασης.[11]

La Casa Azul

Αρχείο:WalkwayCasaAzul.JPG

 

Το Γαλάζιο Σπίτι της Φρίντα Κάλλο (ισπανικά:La Casa Azul) όπου έζησε και δούλεψε στην Πόλη του Μεξικού είναι πλέον μουσείο, στο οποίο εκτίθενται προσωπικά της αντικείμενα. Η λήψη φωτογραφιών επιτρέπεται μόνο στο εξωτερικό του σπιτιού και στην αυλή του.

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Υπερρεαλισμός

Ο υπερρεαλισμός ή σουρρεαλισμός, από τις γαλλικές λέξεις sur (επάνω, επί) και réalisme (ρεαλισμός, πραγματικότητα) όπου στα ελληνικά θα μπορούσε να αποδοθεί ως «πάνω ή πέρα από την πραγματικότητα», ήταν ένα κίνημα που αναπτύχθηκε κυρίως στο χώρο της λογοτεχνίας αλλά εξελίχθηκε σε ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό και πολιτικό ρεύμα. Άνθισε κατά κύριο λόγο στη Γαλλία των αρχών του 20ου αιώνα, κατά την περίοδο μεταξύ του πρώτου και δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Στη φύση του επαναστατικό κίνημα, ο υπερρεαλισμός επιδίωξε πολλές ριζοσπαστικές αλλαγές στο χώρο της τέχνης αλλά και της σκέψης γενικότερα, ασκώντας επίδραση σε μεταγενέστερες γενιές καλλιτεχνών. Τα μέλη του αντέδρασαν σε αυτό που οι ίδιοι ερμήνευαν ως μία βαθιά κρίση του Δυτικού πολιτισμού, προτείνοντας μία ευρύτερη αναθεώρηση των αξιών, σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, στηριζόμενοι στις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόυντ και στα πολιτικά ιδεώδη του Μαρξισμού[1]. Ως κύριο μέσο έκφρασης, τόσο στη λογοτεχνία όσο και στις εικαστικές τέχνες, προέβαλαν τον «αυτοματισμό», επιδιώκοντας τη διερεύνηση του ασυνειδήτου, την απελευθέρωση της φαντασίας «με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική»[2] και διακηρύτοντας τον απόλυτο μη κομφορμισμό.
Ο Ελέφας Κελεβής έργο του Μαξ Έρνστ
Οι καλλιτέχνες που διαμόρφωσαν το κίνημα καταγράφηκαν στο πρώτο Μανιφέστο του υπερρεαλισμού (1924) του Αντρέ Μπρετόν, καθώς και στην πραγματεία Une Vague de rêves (1924) του Λουί Αραγκόν, ενώ συμμετείχαν ενεργά στα περιοδικά La Révolution surréaliste και Litterature που εξέδιδε η υπερρεαλιστική ομάδα. Ο Μπρετόν αναγνωρίζεται ως κεντρική φυσιογνωμία και ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς τού κινήματος, ενώ άλλα διακεκριμένα μέλη υπήρξαν οι ποιητές Πωλ Ελυάρ, Ρενέ Κρεβέλ, Ρομπέρ Ντεσνός, Μπενζαμίν Περέ, Ροζέ Βιτράκ, όπως και οι καλλιτέχνες Μαξ Ερνστ, Μαν Ραίη, Ζαν Αρπ, Αντρέ Μασόν και Χουάν Μιρό. Πολλοί από τους πρώιμους υπερρεαλιστές προήλθαν από το προγενέστερο κίνημα του Ντανταϊσμού.

Ορισμός

Ο όρος Σουρεαλισμός ή Υπερρεαλισμός επινοήθηκε το 1917 από το Γάλλο ποιητή Γκιγιώμ Απολλιναίρ, ο οποίος τον χρησιμοποίησε χαρακτηρίζοντας το παράδοξο θεατρικό έργο του Οι Μαστοί του Τειρεσία (Les Mamelles de Tiresias), ως «υπερρεαλιστικό δράμα» (drame surrealiste). Κατά τον Απολλιναίρ, ο όρος αυτός δήλωνε τον αναλογικό τρόπο με τον οποίο μπορεί να αποδοθεί η πραγματικότητα. Όταν λόγου χάρη ο άνθρωπος θέλησε να μιμηθεί το βάδισμα δεν εφηύρε τα μηχανικά πόδια αλλά τον τροχό. Με τον ίδιο τρόπο ερμήνευε τη συμπεριφορά του ποιητή, ο οποίος προκειμένου να μεταδώσει κάποιες ιδέες, δεν αντιγράφει τον κόσμο και τις καταστάσεις του στατικά και νατουραλιστικά, αλλά δυναμικά, με τρόπο αναλογικό και δημιουργική φαντασία[3]. Ο
Το Παρίσι από το παράθυρο του Μαρκ Σαγκάλ (1903)
Απολλιναίρ εισήγαγε τον όρο περισσότερο αφηρημένα, χωρίς να προτείνει μία νέα καλλιτεχνική σχολή ή θεωρία και ενδεχομένως ο σουρρεαλισμός να είχε παραμείνει ένας πολύ ειδικός και ακαδημαϊκός όρος (όπως π.χ ο Γκονγκορισμός ή ο Ευφυϊσμός), αν ο Αντρέ Μπρετόν δεν είχε ενσωματώσει μετέπειτα στον υπερρεαλισμό όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θεμελίωσαν το υπερρεαλιστικό κίνημα[4], όπως τις θεωρίες του Φρόυντ για τα όνειρα ή το ασυνείδητο και κυρίως τον αυτοματισμό.
O όρος χρησιμοποιήθηκε επίσης το 1920 από τον Πωλ Ντερμέ στην επιθεώρηση L' Esprit Nouveau και τέσσερα χρόνια αργότερα από τον Yvan Goll, ως τίτλος ενός βραχύβιου περιοδικού που εξέδωσε[5]. Στο ίδιο το Σουρρεαλιστικό Μανιφέστο που δημοσιεύτηκε το 1924, ο Μπρετόν έδωσε στη λέξη τον ακόλουθο ορισμό:
Σουρρεαλισμός, ουσ. αρ. Αυτοματισμός ψυχικός, καθαρός, με τον οποίο προτίθεται κανείς να εκφράσει είτε προφορικά είτε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, την πραγματική λειτουργία της σκέψης. Υπαγόρευση της σκέψης, με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική, έξω από κάθε προκατάληψη αισθητική ή ηθική.

Ο Ρενέ Μαγκριτ φθάνει στο σουρρεαλισμό μέσα από μια εξαιρετικά ρεαλιστική επεξεργασία των θεμάτων του

Εγκυκλ. Φιλοσ. Ο σουρεαλισμός στηρίζεται στην πίστη στην ανώτερη πραγματικότητα ορισμένων τύπων συσχετισμών αγνοημένων ως τώρα, στην παντοδυναμία του ονείρου. στο αδιάφορο παιχνίδι της σκέψης. Τείνει να καταλύσει όλους τους άλλους ψυχικούς μηχανισμούς και να υποκατασταθεί στη θέση της στη λύση των κυριότερων προβλημάτων της ζωής.
Συχνά ο όρος χρησιμοποιείται με διαφορετικούς τρόπους για να υποδηλώσει κάτι φανταστικό, αλλόκοτο, παράλογο ή τρελό. Η απλοϊκή αυτή χρήση του όρου είναι ανεπαρκής για την περιγραφή του υπερρεαλιστικού κινήματος, έχει παρόλα αυτά ενσωματωθεί στην καθομιλουμένη (π.χ. "...ήταν μια εντελώς σουρρεαλιστική σκηνή!").

Η γέννηση του υπερρεαλισμού

Το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του περιοδικού La Révolution surréaliste (H Υπερρεαλιστική Επανάσταση), το Δεκέμβριο του 1924.


Ο υπερρεαλισμός γεννήθηκε στο Παρίσι και αναπτύχθηκε ως επί το πλείστον από νεαρούς ποιητές της εποχής, κυρίως από την ομάδα που διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό Litterature στο διάστημα 1919-1924, διαμορφώνοντας την τάση που αργότερα οδήγησε στη δημοσίευση ενός Μανιφέστου που ανήγγειλε τη δημιουργία ενός νέου κινήματος. Βασικές επιρροές αυτής της πρώιμης υπερρεαλιστικής ομάδας υπήρξαν οι Ρεμπώ, Λωτρεαμόν και Μαλλαρμέ, αλλά και σύχρονοι λογοτέχνες της εποχής όπως ο Απολλιναίρ και Πιέρ Ρεβερντύ. Άλλες σαφείς επιρροές προήλθαν από τον γερμανικό Ρομαντισμό αλλά και το αγγλικό γοτθικό μυθιστόρημα. Το περιοδικό Litterature ήταν αρχικά υπό την διεύθυνση των Λουί Αραγκόν, Αντρέ Μπρετόν και Φιλίπ Σουπώ και συνεργάστηκε με πρωτοποριακούς αλλά και περισσότερο παραδοσιακούς καλλιτέχνες. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, και με τον ερχομό στο Παρίσι του Τριστάν Τζαρά, ενός από τους πρωτεργάτες του κινήματος του ντανταϊσμού, το περιοδικό ακολούθησε ένα δρόμο περισσότερο επαναστατικό, αντίθετα σε όλα τα ρεύματα της τέχνης που προηγήθηκαν και κυρίως αντίθετα στο κατεστημένο της εποχής και την αδρανή αστική τάξη. Η δυσπιστία απέναντι στον ορθολογισμό και τις τυπικές συμβάσεις που αποτελούσαν «ιερές» αξίες για την εποχή και για αρκετούς καλλιτέχνες της πρωτοπορίας, αποτέλεσε τη βάση για την εξερεύνηση του χώρου του ασυνείδητου και του ονείρου[6]. Υπό αυτές τις συνθήκες καθιερώθηκε και η μέθοδος της αυτόματης γραφής, η οποία έδωσε το πρώτο γνήσια υπερρεαλιστικό έργο, τα Μαγνητικά Πεδία (Les Champs Magnetiques, 1920) των Αντρέ Μπρετόν και Φιλίπ Σουπώ. Πυρήνα των υπερρεαλιστικών ιδεών αποτέλεσαν παράλληλα οι θεωρίες του Φρόυντ, αν και οι υπερρεαλιστές δεν ενδιαφέρονταν για τις θεραπευτικές δυνατότητες της ψυχαναλυτικής μεθόδου, αλλά για τα όνειρα ως καταστάσεις απελευθέρωσης της ανθρώπινης φαντασίας.

Οι δεσποινίδες της Αβινιόν του Πάμπλο Πικάσσο ζωγραφισμένες σε δυο δόσεις ( η δεύτερη μετά τη γνωριμία του με τον κυβισμό του Μπρακ και την επιρροή από αφρικάνικες μάσκες)
Από τον Μάρτιο του 1922, ο Αντρέ Μπρετόν ανέλαβε αποκλειστικά τη διεύθυνση της Litterature και οδήγησε στην οριστική ρήξη τού περιοδικού με την πρωτοπορία της εποχής όπως και με τον ντανταϊσμό, τον οποίο αποκήρυξε δημόσια (Littérature, no. 2, Απρίλιος 1922). Κύρια αιτία της ρήξης με το Νταντά ήταν η διαφωνία σχετικά με το αν υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει αποδεκτό ή όχι[7], με δεδομένη την προσήλωση των υπερρεαλιστών στον αυτοματισμό και στις φροϋδικές θεωρίες. Παρά το γεγονός πως ο υπερρεαλισμός διαμορφώθηκε όντας άρρηκτα συνδεδεμένος με το ρεύμα τού ντανταϊσμού, τα μέλη του δεν χαρακτηρίζονταν από τον αρνητισμό των ντανταϊστών, αλλά αναζητούσαν ένα κοινωνικό όραμα και μια κατεύθυνση έκφρασης απαλλαγμένη από κάθε είδους λογικά τεχνάσματα. Κατά την περίοδο αυτή, η ομάδα των υπερρεαλιστών εμπλουτίστηκε με τη συμμετοχή αρκετών καλλιτεχνών, όπως του φωτογράφου Μαν Ραίη από τη Νέα Υόρκη, του ζωγράφου Φράνσις Πικαμπιά που επιμελήθηκε όλα τα εξώφυλλα της Litterature, του ποιητή Πωλ Ελυάρ, του Μαρσέλ Ντυσάν και του Μαξ Ερνστ από την Κολωνία, διαμορφώνοντας τον πρώτο πολύ ισχυρό πυρήνα του υπερρεαλισμού. Η Litterature υπήρξε όργανο τού κινήματος και μέσα από τις σελίδες του εκφράστηκαν τα ιδεώδη του υπερρεαλισμού, δημοσιεύοντας ποικίλα κείμενα – κυρίως ποιήματα – που αποτελούσαν ως επί το πλείστον προϊόντα αυτόματης γραφής. Την ίδια περίοδο, η ομάδα των υπερρεαλιστών ξεκίνησε να διοργανώνει τακτικές συγκεντρώσεις των μελών αλλά και να εμφανίζεται σε ομαδικές εκδηλώσεις, καθιερώνοντας ομαδικά παιχνίδια και ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο τη συνοχή της.
Πωλ Ντελβω
Τον Ιούνιο του 1924 το κίνημα περιλάμβανε επιπλέον στους κόλπους του, τους ποιητές Μπεντζαμέν Περέ, Ρομπέρ Ντεσνός, Ροζέ Βιτράκ, Μαξ Μορίζ, Ζωρζ Λεμπούρ, Ζοζέφ Ντελτέιγ, Ζακ Μπαρόν και Ρενέ Κρεβέλ. Στην πορεία των επόμενων χρόνων συνέβησαν αρκετές ανακατατάξεις, με αποχωρήσεις μελών και συμμετοχή νέων προσώπων. Στο Βέλγιο διαμορφώθηκε παράλληλα μία αυτόνομη υπερρεαλιστική ομάδα που έλαβε επίσημη αναγνώριση το 1926. Μέλη της υπήρξαν οι εκδότες των ντανταϊστικών περιοδικών œsophage (1925) και Marie (1926), ο ζωγράφος Ρενέ Μαγκρίτ, ο καλλιτέχνης και ποιητής ΕLT Messens, οι Paul Nougé (1895–1967), Marcel Lecomte (1900–66) και Camille Goemans (1900–60), καθώς και ο μουσικός André Souris. Οι Goemans και Μαγκρίτ εγκαταστάθηκαν αργότερα στο Παρίσι έχοντας αξιοσημείωτη συμβολή στην υπερρεαλιστική ομάδα της πρωτεύουσας. Ο πρώτος υπήρξε ο ιδρυτής μίας ομώνυμης γκαλερί όπου διοργανώνονταν υπερρεαλιστικές εκθέσεις, ενώ ο Μαγκρίτ αποτέλεσε σημαντικό εκπρόσωπο της ομάδας, συνεισφέροντας στην επιθεώρηση La Révolution surréaliste.

Η περίοδος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Η άνοδος του ναζισμού και τα γεγονότα της περιόδου 1939-1945 επισκίασαν κάθε άλλη δραστηριότητα. Το 1941 ο Μπρετόν επισκέπτεται την Αμερική όπου δημιουργεί το περιοδικό VVV και προωθεί τον υπερρεαλισμό, κυρίως χάρη στη βοήθεια του Αμερικανού ποιητή Τσάρλς Χένρι Φόρντ ο οποίος εκείνο τον καιρό εκδίδει το περιοδικό View- σε αυτό θα δημοσιευθούν και εκτεταμένες αναφορές σε έργα υπερρεαλιστών.
Πολλοί ιστορικοί θεωρούν πάντως αυτή την περίοδο ως την αρχή της πτώσης του υπερρεαλιστικού κινήματος. Με τη λήξη του πολέμου, ο Μπρετόν επιστρέφει στο Παρίσι όπου ξεκινά ένας νέος κύκλος δραστηριοτήτων. Κύριος στόχος του είναι να αποσυνδεθεί ο υπερρεαλισμός από τον χαρακτήρα ενός απλώς αισθητικού κινήματος και να προβάλλει περισσότερο ένα ιδεολογικό περιεχόμενο. Συχνά επισημαίνει την ανάγκη του να ζεί κανείς τον υπερρεαλισμό.

Τα Μανιφέστα του Υπερρεαλισμού

Η εμμονή της μνήμης ή τα μαλακά ρολόγια, έργο του Σαλβαντόρ Νταλί  (1931)

 

Το Σουρρεαλιστικό Μανιφέστο του Αντρέ Μπρετόν εμφανίστηκε το 1924. Μέσα σε αυτό το εκτεταμένο κείμενο αποτυπώνονται οι φιλοδοξίες και οι σκοποί του υπερρεαλισμού. Η φαντασία, η τρέλα, το ασυνείδητο και η παντοδυναμία του ονειρικού στοιχείου αποτελούν τα προπύργια της υπερρεαλιστικής οπτικής. Αποδίδονται ακόμα ιδιαίτερες τιμές στον Σίγκμουντ Φρόυντ, που είναι ο πρώτος αναλυτής των ονείρων, ως μέσο για την κατανόηση του ατόμου. Ο σουρρεαλισμός γίνεται κήρυκας της απαλλαγής του ανθρώπου από τον έλεγχο της λογικής και από κάθε επιταγή ηθικής τάξης. Βασικό στοιχείο του αποτελεί ακόμα η αντίθεση στον Χριστιανισμό και τον καρτεσιανισμό, που σύμφωνα με τη θεωρία του υπερρεαλισμού παραλύουν όλη την σκέψη της Δύσης. Το 1930 παρουσιάστηκε το Δεύτερο Μανιφέστο. Αυτό στρέφεται πιο έντονα στην ερμητική και αλχημιστική παράδοση, χωρίς βέβαια να εγκαταλείπεται ο αντιχριστιανισμός και ο αριστερισμός.

Το τέλος του Υπερρεαλισμού

Χουάν Μιρό, Το καρναβάλι του Αρλεκίνου (λέγεται ότι το ζωγράφισε κάποτε που είχε παραισθήσεις από την πείνα)

 

Πολλοί ιστορικοί θεωρούν την περίοδο του Β' Παγκοσμίου πολέμου ως την αρχή του τέλους για τον υπερρεαλισμό. Ως οργανωμένο κίνημα θα περάσει κρίση μετά το θάνατο του Αντρέ Μπρετόν το 1966, και θα υπάρξουν κάποιοι που θα αναγγείλουν το τέλος του ως οργανωμένη δραστηριότητα το 1969. Παρ' όλα αυτά, ο υπερρεαλισμός, αποκεντρωμένος πια, συνεχίζεται μέχρι σήμερα με διάφορες ομάδες ανά τον κόσμο (Πράγα, Σικάγο, Λονδίνο, Παρίσι, Στοκχόλμη, Μαδρίτη, Αθήνα κ.ά.).

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Φαντασμαγορικό σόου υπόσχεται κομήτης

Φαντασμαγορικό σόου υπόσχεται κομήτης
Ο κομήτης C/2012 S1 όπως φωτογραφήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου από τηλεσκόπιο στο Νιού Μέξικο (Πηγή: Remanzacco Observatory/Ernesto Guido, Giovanni Sostero & Nick Howes)
Ουάσινγκτον
Ένας κομήτης που εντοπίστηκε πριν από λίγες μέρες από αστρονόμους στη Ρωσία φαίνεται ότι θα γίνει τόσο λαμπρός στα τέλη του 2013 ώστε θα είναι ορατός ακόμα και στο φως της ημέρας.
Η διαστημική χιονόμπαλα
τροχιά στην οποία κινείται η διαστημική χιονόμπαλα, επισημαίνουν οι ερευνητές, παρουσιάζει σημαντικές ομοιότητες με την τροχιά του «Μεγάλου Κομήτη του 1680», ο οποίος έγινε ορατός στη διάρκεια της ημέρας και σχημάτισε μια ουρά με φαινόμενο μήκος μεγαλύτερο από το πλάτος της Σελήνης. Η ομοιότητα των τροχιών υποδεικνύει ότι τα δύο σώματα σχετίζονται ή ότι πρόκειται για τον ίδιο κομήτη, αναφέρει το Space.com.
O νέος κομήτης, με την ονομασία Comet ISON ή C/2012 S1, εντοπίστηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο με τηλεσκόπιο του Διεθνούς Επιστημονικού Οπτικού Δικτύου (ISON) κοντά στο Κισλοβόντσκ στην περιοχή του Βόρειου Καυκάσου. Βρισκόταν τότε σε απόσταση ενός δισεκατομμυρίου χιλιομέτρων από τη και 939 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο. Παραμένει εξαιρετικά δυσδιάκριτος, καθώς η λαμπρότητά του είναι 100.000 φορές μικρότερη από τη φωτεινότητα του πιο αμυδρού άστρου που μπορούμε να δούμε με γυμνό μάτι.
Το φαινόμενο
Το σόου θα αρχίσει όταν ο κομήτης πλησιάσει τον Ήλιο, οπότε οι πάγοι της επιφάνειάς του θα αρχίσουν να εξαερώνουν την ακτινοβολία και θα σχηματίσουν μια ουρά που εκτείνεται για χιλιάδες ή και εκατομμύρια χιλιόμετρα στο Διάστημα.
Ο C/2012 S1 θα αρχίσει να γίνεται ορατός με γυμνό μάτι τον Οκτώβριο του 2013, όταν θα φαίνεται να κινείται τις πρώτες πρωινές ώρες ανάμεσα στα άστρα του αστερισμού του Λέοντα. Το φαινόμενο θα κορυφωθεί όταν ο κομήτης φτάσει στο περιήλιο, δηλαδή στην ελάχιστη απόστασή του από τον Ήλιο, στις 28 Νοεμβρίου 2013. Υπό την επίδραση της ακραίας βαρύτητας του Ήλιου, ο C/2012 S1 θα πραγματοποιήσει μια κλειστή στροφή πίσω από το άστρο για να εμφανιστεί και πάλι στην άλλη πλευρά του.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο μακριά και φωτεινή θα είναι η ουρά του, οι αστρονόμοι πάντως ελπίζουν σε ένα από τα πιο θεαματικά περάσματα των τελευταίων δεκαετιών.
Δεδομένου ότι οι κομήτες θεωρούνται κατάλοιπα από το σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος πριν από 4,5 δισ. χρόνια, οι επιστήμονες θα παρακολουθούν τον C/2012 S1 αναζητώντας στοιχεία για τη σύστασή του.
to vima

http://www.aragma.gr/?p=10166

Σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο Ι.Καποδίστριας

 

 
Σαν σήμερα, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Ο Έλληνας πολιτικός και διπλωμάτης διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και ήταν ο πρώτος Κυβερνήτης του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, το οποίο ίδρυσε εκ θεμελίων και με την προσωπική του περιουσία.

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 11 Φεβρουαρίου 1776 την περίοδο της Ενετοκρατίας. Ο πατέρας του Αντώνιος - Μαρία καταγόταν από οικογένεια ευγενών, καθώς ένας από τους πρόγονούς του είχε λάβει τον τίτλο του Κόμη από τον Δούκα της Σαβοΐας Κάρολο Εμμανουήλ τον Β'. Ο τίτλος εισήχθη στη «Χρυσή Βίβλο» (Libro d' Oro) των ευγενών της Κέρκυρας το 1679 και έλκει την καταγωγή του από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής, το σημερινό Κόπερ της Σλοβενίας. Η οικογένεια της μητέρας του Διαμαντίνας (Αδαμαντίας) Γονέμη, ήταν επίσης εγγεγραμμένη στη «Χρυσή Βίβλο» από το 1606.

Ο νεαρός Ιωάννης σπούδασε ιατρική, φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Παταβίας (Πάντοβα) της Ιταλίας. Το 1797 εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά του Κέρκυρα και άσκησε το επάγγελμα του ιατρού - χειρούργου. Δύο χρόνια αργότερα, όταν η Ρωσία και η Τουρκία κατέλαβαν για λίγο τα Επτάνησα, του ανατέθηκε η διοίκηση του στρατιωτικού νοσοκομείου.


Το 1801 τα Επτάνησα αυτονομούνται και ο Ιωάννης Καποδίστριας γίνεται ένας από τους δύο διοικητές της Ιονίου Πολιτείας, σε ηλικία 25 ετών. Χάρη στην πολιτική του οξυδέρκεια και πειθώ απέτρεψε την εξέγερση της Κεφαλονιάς, που θα είχε απρόβλεπτες στη συνοχή του νεότευκτης πολιτείας. Έδειξε ευαισθησία και προσοχή στις ανησυχίες των Επτανησίων και πήρε πρωτοβουλίες για τη αναθεώρηση επί το δημοκρατικότερο του επτανησιακού συντάγματος, που είχαν επιβάλει Ρώσοι και Τούρκοι υπό τον τίτλο «Βυζαντινό Σύνταγμα».

Αποτέλεσμα των προσπαθειών του Καποδίστρια ήταν η ψήφιση ενός πιο φιλελεύθερου και δημοκρατικού συντάγματος το 1803. Οι μεγάλες δυνάμεις θορυβήθηκαν κι έστειλαν τον Γεώργιο Μοτσενίγο, προκειμένου να τον επιπλήξει. Όταν, όμως, ο εκπρόσωπός τους συναντήθηκε μαζί του, εντυπωσιάστηκε από την πολιτική και ηθική συγκρότηση του ανδρός. Ο Καποδίστριας διορίστηκε ομόφωνα από τη Γερουσία της Ιονίου Πολιτείας, Γραμματέας της Επικρατείας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του αναδιοργάνωσε τη δημόσια διοίκηση, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην εκπαίδευση.

Τον Μάρτιο του 1807 εστάλη στη Λευκάδα, την οποία απειλούσε με κατάληψη ο Αλή Πασάς. Αναδιοργάνωσε την άμυνα του νησιού, αποτρέποντας την απειλή. Εκεί γνωρίστηκε με τους οπλαρχηγούς Κολοκοτρώνη, Νικηταρά, Ανδρούτσο και Μπότσαρη, που αργότερα θα πρωτοστατήσουν στην Επανάσταση του '21.


Τον Ιανουάριο 1809 ο Καποδίστριας εισήλθε στη διπλωματική υπηρεσία της Ρωσίας, κατόπιν προσκλήσεως του Τσάρου Αλέξανδρου Α'. Το 1813, διορίστηκε εκπρόσωπος της Ρωσίας στην Ελβετία, στην πρώτη του μεγάλη αποστολή, με σκοπό να συνεισφέρει στην απαλλαγή της από την επιρροή του Ναπολέοντα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενότητα, ανεξαρτησία και την ουδετερότητα της Ελβετίας και συνεισέφερε τα μέγιστα στο ελβετικό σύνταγμα, που προέβλεπε 19 αυτόνομα κρατίδια (καντόνια) ως συστατικά μέλη της ελβετικής ομοσπονδίας.

Συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης, που έθεσε της βάσεις της «Ιεράς Συμμαχίας», ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπίας, αποτελώντας το φιλελεύθερο αντίβαρο στην αντιδραστική πολιτική του αυστριακού πρίγκιπα Μέτερνιχ. Πέτυχε την εξουδετέρωση της αυστριακής επιρροής, την ακεραιότητα της Γαλλίας υπό Βουρβόνο μονάρχη, μετά την πτώση του Ναπολέοντα, καθώς και τη διεθνή ουδετερότητα της Ελβετίας, υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων.

Μετά τις μεγάλες του διπλωματικές επιτυχίες, ο Τσάρος τον έχρισε Υπουργό Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από το 1816 έως το 1822. Ο Καποδίστριας, όμως, δεν ξέχασε τη γενέτειρά του και τα Επτάνησα, που είχαν περάσει κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας. Το 1819 μετέβη στο Λονδίνο και προσπάθησε ματαίως να πείσει τη βρετανική κυβέρνηση να μετριάσει το αυταρχικό καθεστώς που είχε επιβάλει στα Ιόνια Νησιά.


Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το αξίωμά του, καθώς είχε διαφωνήσει ανοιχτά με τον τσάρο Αλέξανδρο, που καταδίκαζε κάθε επαναστατική κίνηση στην Ευρώπη, πιστός στις αποφάσεις της Ιεράς Συμμαχίας. Το 1822 εγκαταστάθηκε στη Γενεύη της Ελβετίας, όπου έχαιρε υπόληψης για την προσφορά του στη δημιουργία της Ελβετικής Ομοσπονδίας, λαμβάνοντας τον τίτλο του επίτιμου πολίτη. Παρέμεινε εκεί έως το 1827, βοηθώντας ποικιλοτρόπως το επαναστατημένο έθνος.

Στις 30 Μαρτίου 1827 η Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας τον εξέλεξε Κυβερνήτη του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, σε μία περίοδο που η Επανάσταση καρκινοβατούσε. Έπειτα από επίπονες διαβουλεύσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για την εξασφάλιση της απαραίτητης υποστήριξης για το ελληνικό κράτος, έφτασε στο Ναύπλιο στις 7 Ιανουαρίου 1828, γενόμενος δεκτός με ζητωκραυγές και ενθουσιώδεις εκδηλώσεις από τον λαό. Δύο ημέρες αργότερα μετέβη στην Αίγινα, η οποία είχε κριθεί καταλληλότερη από το Ναύπλιο ως προσωρινή έδρα της Κυβέρνησης.

Η πρώτη επαφή του με την ηπειρωτική Ελλάδα υπήρξε αποκαρδιωτική, λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στο πολιτικό σκηνικό. Οι αντιπαλότητες που είχαν προκύψει μεταξύ των φατριών κατά τη διάρκεια της επανάστασης δεν είχαν κοπάσει, ενώ η χώρα είχε καταστραφεί και η οικονομία της τελούσε υπό πτώχευση.

Ο Καποδίστριας εκλήθη να κυβερνήσει με βάση το Δημοκρατικό Σύνταγμα της Τροιζήνας, αλλά ως οπαδός της πεφωτισμένης δεσποτείας πίστευε ότι τα Συντάγματα και τα Κοινοβουλευτικά Σώματα ήσαν πρόωρα για το ασύστατο ακόμα κράτος. Πρέσβευε εις την αρχή του ενός ανδρός, έστω και υπό προθεσμία. Στις 18 Ιανουαρίου 1828 πέτυχε ψήφισμα της Βουλής περί αναστολής του Συντάγματος. Έτσι, κατέστη η μοναδική πηγή εξουσίας, συνεπικουρούμενος από το Πανελλήνιον, ένα συμβουλευτικό σώμα αποτελούμενο από 27 μέλη. Στη σύγκληση μιας νέας Εθνοσυνέλευσης στο άμεσο μέλλον παραπεμπόταν η ψήφιση του νέου Συντάγματος. Ο Καποδίστριας εγκαινίασε την περίοδο της απολυταρχίας, η οποία διατηρήθηκε μέχρι το Σύνταγμα του 1843.


Ο νέος Κυβερνήτης έθεσε ως στόχο να βάλει τέλος στις εμφύλιες διαμάχες και επιδόθηκε αμέσως στο έργο της δημιουργίας Κράτους εκ του μηδενός, επιδεικνύοντας αξιοζήλευτη δραστηριότητα. Ίδρυσε την Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα με τη βοήθεια του φίλου του Ελβετού τραπεζίτη Εϋνάρδου, η οποία δεν ευδοκίμησε για πολύ. Ρύθμισε το νομισματικό σύστημα, καθότι ακόμη κυκλοφορούσαν τουρκικά και ξένα νομίσματα εντός της επικράτειας. Στις 28 Ιουλίου 1828 καθιέρωσε ως εθνική νομισματική μονάδα τον Φοίνικα και ίδρυσε Εθνικό Νομισματοκοπείο. Στις 24 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου οργάνωσε και την πρώτη ταχυδρομική υπηρεσία.

Ερχόμενος στο Ναύπλιο, ο Καποδίστριας βρήκε την Ελλάδα χωρίς δικαστική οργάνωση. Γνωρίζοντας ότι η απονομή της δικαιοσύνης αποτελεί θεμέλιο για τη δημιουργία μιας ευνομούμενης πολιτείας, ενδιαφέρθηκε προσωπικά για τη δημιουργία δικαστηρίων και τη στελέχωσή τους με το κατάλληλο προσωπικό. Οργάνωσε, ακόμη, τη διοίκηση του κράτους και ίδρυσε Στατιστική Υπηρεσία, η οποία διενήργησε την πρώτη απογραφή.

Αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση, πετυχαίνοντας αφενός να καταπολεμήσει το κατεστημένο των οπλαρχηγών και αφετέρου να παρεμποδίσει την Οθωμανική προέλαση, όπως έδειξε η Μάχη της Πέτρας, όπου ο ελληνικός στρατός εμφανίσθηκε πειθαρχημένος και συγκροτημένος στην τελευταία μάχη του Αγώνα. Ο Καποδίστριας αντιμετώπισε επιτυχώς την πειρατεία, αναθέτοντας στον ναύαρχο Μιαούλη την καταστολή της. Εφάρμοσε την πρακτική της απομόνωσης (καραντίνας) των κοινοτήτων που πλήττονταν από τις επιδημίες του τύφου, της ελονοσίας και άλλων μολυσματικών ασθενειών. Προσπάθησε να ανοικοδομήσει το κατεστραμμένο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας, ιδρύοντας πολλά αλληλοδιδακτικά σχολεία, καθώς και το Ορφανοτροφείο της Αίγινας.

Ο Καποδίστριας ενδιαφέρθηκε αποφασιστικά για τη γεωργία, που αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής οικονομίας. Εισήγαγε πρώτος την καλλιέργεια της πατάτας, με ένα τρόπο που έδειχνε τη βαθειά του γνώση για τον ψυχισμό του Έλληνα εκείνης της εποχής. Διέταξε, λοιπόν, να αποθέσουν ένα φορτίο με πατάτες στο λιμάνι του Ναυπλίου και προέτρεψε τον καθένα να πάρει όσες θέλει. Συνάντησε, όμως, την παγερή αδιαφορία των πρωτευουσιάνων. Στη συνέχεια τοποθέτησε φρουρούς στο φορτίο και αμέσως σχεδόν στο Ναύπλιο κυκλοφόρησαν ψίθυροι ότι για να φυλάσσεται το φορτίο κάτι το πολύτιμο θα περιέχει. Οι άνθρωποι μαζεύτηκαν στο λιμάνι και λοξοκοίταζαν τις πατάτες. Άρχισαν σιγά-σιγά να τις κλέβουν κάτω από τη μύτη των φρουρών και στο τέλος έκαναν όλες φτερά. Δεν γνώριζαν, όμως, ότι ο Καποδίστριας είχε διατάξει τους φρουρούς να κάνουν τα στραβά μάτια. Με αυτή την ευφυή κίνηση, η πατάτα έγινε τότε μέρος της καθημερινής διατροφής του Έλληνα.

Οι πολιτικές κινήσεις του Καποδίστρια προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια, τόσο των οπαδών του συνταγματικού πολιτεύματος, όσο και των προκρίτων και των ναυτικών. Η αίγλη που τον περιέβαλε άρχισε να διαλύεται. Η αδυναμία ικανοποιήσεως όλων των αιτημάτων, σε συνδυασμό με την καθυστέρηση διεξαγωγής των εκλογών, έδωσαν την αφορμή για το σχηματισμό ισχυρής αντιπολίτευσης κατά του Κυβερνήτη. Ο Καποδίστριας κατηγορήθηκε ακόμη ότι αγνόησε τη μακρά κοινοτική παράδοση της χώρας και θέλησε να μεταφυτεύσει από την αλλοδαπή θεσμούς, μη προσιδιάζοντες στην τότε πραγματικότητα.

Η πρώτη δυναμική αντιπολιτευτική ενέργεια ήλθε με τα στασιαστικά κινήματα της Ύδρας το 1829, που επιδίωκαν την ανατροπή του Καποδίστρια. Ζήτησαν από τον Μιαούλη να καταλάβει τον ναύσταθμο του Πόρου, πριν προλάβει ο διοικητής του Κανάρης να έλθει εναντίον της Ύδρας. Ο Καποδίστριας παρακάλεσε τον ναύαρχο Ρίκορντ να επιτεθεί κατά των στασιαστών. Πράγματι, ο ρώσος ναύαρχος απέκλεισε το ναύσταθμο και προ του κινδύνου να συλληφθεί ο Μιαούλης ανατίναξε τη φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα» (τα δύο πιο αξιόπλοα πλοία του ελληνικού στόλου) και διέφυγε στην Ύδρα. Η αντίδραση κατά του Κυβερνήτη διογκωνόταν. Οι Μανιάτες αρνούνταν να πληρώσουν τους φόρους προς την κεντρική εξουσία και στασίασαν με τη σειρά τους.

Μοιραία στάθηκε η αντιπαλότητα του Καποδίστρια με τους Μαυρομιχάληδες, την ισχυρότερη οικογένεια της Μάνης. Ο Καποδίστριας συν τω χρόνω γινόταν όλο και πιο ευερέθιστος και δύσπιστος έναντι όλων. Δεν είχε την απαραίτητη αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία, με συνέπεια την αδικαιολόγητη όξυνση των προσωπικών παθών. Σε αυτή την κατάσταση θα πρέπει να αποδοθεί και ο σκληρός τρόπος συμπεριφοράς του κατά του γηραιού Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Ο Καποδίστριας διέταξε τη σύλληψή του και τον εγκλεισμό του στη φυλακή. Τον αδελφό του Κωνσταντίνο και τον υιό του Γεώργιο τους κρατούσε στο Ναύπλιο, όπου είχε μεταφερθεί η πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους. Το γεγονός αυτό εξέθρεψε το μίσος και την ανάγκη εκδίκηση από την πλευρά των Μαυρομιχαλαίων.


Στις 5:35 το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 ο Ιωάννης Καποδίστριας δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί και έπεσε νεκρός. Ο μόνος που τον συνόδευε ήταν ο μονόχειρας σωματοφύλακάς του, ονόματι Κοκκώνης.

Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης φονεύθηκε επί τόπου από τον κόσμο που προσέτρεξε, οι οποίοι κυριολεκτικά τον λυντσάρισαν. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης ζήτησε προστασία στη Γαλλική Πρεσβεία. Κατόπιν επιμόνου απαιτήσεως του συγκεντρωμένου πλήθους, που απείλησε ότι θα κάψει την πρεσβεία, ο αντιπρεσβευτής βαρόνος Ρουάν τον παρέδωσε στις αρχές. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης καταδικάσθηκε σε θάνατο από στρατοδικείο και θανατώθηκε δια τυφεκισμού το πρωί της 10ης Οκτωβρίου 1831.

Στη θέση του δολοφονημένου Ιωάννη Καποδίστρια διορίστηκε για μικρό διάστημα ο αδερφός του Αυγουστίνος. Η χώρα είχε βυθιστεί στο χάος και την αναρχία και οι Προστάτιδες Δυνάμεις βρήκαν την ευκαιρία να εγκαθιδρύσουν βασιλεία, φοβούμενες την επικράτηση ενός φιλελεύθερου κινήματος.

Η ελληνική πολιτεία τίμησε τον Κυβερνήτη, δίνοντας το όνομά του σε δημόσιους χώρους και ιδρύματα, όπως στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο επίσημος τίτλος του οποίου είναι Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ακόμη, ο Ιωάννης Καποδίστριας απεικονίζεται στο κέρμα των 20 λεπτών της ελληνικής έκδοσης του ευρώ, ενώ το σχέδιο διοικητικής αναδιοργάνωσης της χώρας που εισηγήθηκε η κυβέρνηση Σημίτη έλαβε το όνομά του («Πρόγραμμα Ι. Καποδίστριας»).


Πηγή: sansimera.gr

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Στο μικροσκόπιο επιστημόνων τα παλίμψηστα της Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά

Η Μονή, που ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό περίπου το 550 μ.Χ., έχει την μεγαλύτερη συλλογή πρώιμων μεσαιωνικών κειμένων διεθνώς
Η Μονή, που ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό περίπου το 550 μ.Χ., έχει την μεγαλύτερη συλλογή πρώιμων μεσαιωνικών κειμένων διεθνώς (Φωτογραφία: ΑΠΕ )
 
Αθήνα
Ένα νέο διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα, που φιλοδοξεί να καταγράψει τα παλίμψηστα της ελληνορθόδοξης Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά και να φέρει στο φως τα αρχαία κείμενα που βρίσκονται πίσω από τα νεότερα, βρίσκεται σε εξέλιξη.

Η βιβλιοθήκη της Μονής θεωρείται η αρχαιότερη αδιάλειπτα λειτουργούσα βιβλιοθήκη στον κόσμο, διαθέτοντας μια μεγάλη και πολύτιμη συλλογή κειμένων και βιβλίων από τον 6ο αιώνα. Μετά το Βατικανό, η Μονή, που ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό περίπου το 550 μ.Χ., έχει την μεγαλύτερη συλλογή πρώιμων μεσαιωνικών κειμένων διεθνώς. Πολλά από τα περίπου 3.300 χειρόγραφά της περιέχουν άλλα κρυφά κείμενα και εικόνες, κάτω από αυτά που φαίνονται στην επιφάνεια και τα οποία είναι νεότερα (αυτή είναι η έννοια του παλίμψηστου: οι αρχαίοι γραφείς έσβηναν το παλαιότερο κείμενο για να ξαναχρησιμοποιήσουν την περγαμηνή).

Τώρα, μια διεθνής επιστημονική προσπάθεια ξεκίνησε για να φέρει στο φως αυτόν τον κρυμμένο πλούτο, να τον καταγράψει και να τον ψηφιοποιήσει. Η νέα τεχνολογία είναι σε θέση να διαβάσει τα αχνά ίχνη χρώματος ή χαράγματος των πρωτότυπων σβησμένων κειμένων και μάλιστα να τα βελτιώσει οπτικά με σύγχρονες μεθόδους.

Όπως ανέφερε στους Financial Times ο υπεύθυνος της προσπάθειας Μάικλ Φελπς της Ηλεκτρονικής Βιβλιοθήκης Πρώιμων Χειρογράφων του Λος Άντζελες, ήδη έχουν ανιχνευθεί εννέα γλώσσες στα χειρόγραφα της Μονής, γεγονός που δείχνει ότι, παρά την απομόνωσή του στην έρημο του Σινά, το μοναστήρι -όπου υπάρχουν τα λείψανα της Αγίας Αικατερίνης- υπήρξε σημαντικός προορισμός που προσήλκυε πολλούς προσκυνητές από διάφορα μέρη του κόσμου - και μαζί με αυτούς κατέληγε στη βιβλιοθήκη μια πληθώρα χειρογράφων.

Οι μοναχοί και ιδιαίτερα ο υπεύθυνος της βιβλιοθήκης πατέρας Ιουστίνος (με καταγωγή από το Τέξας, ο οποίος αρκετά χρόνια πριν ξεκίνησε μόνος του την ψηφιοποίηση των χειρογράφων) προωθούν την ψηφιοποίηση των παλίμψηστων της συλλογής της μονής, ώστε να μπορούν να μελετηθούν από τους ερευνητές σε όλο τον κόσμο.

Μια δεκαμελής ομάδα επιστημόνων και τεχνικών με έδρα τις ΗΠΑ εργάζεται πάνω στο νέο πενταετές πρόγραμμα, με σημαντική βοήθεια από το βρετανικό κοινωφελές ίδρυμα Arcadia, που έχει ήδη χορηγήσει 2,1 εκατ. δολάρια. Οι ερευνητές έχουν κάνει δύο προπαρασκευαστικές επισκέψεις στη Μονή φέτος και σχεδιάζουν να επισκεφθούν ξανά σε λίγες μέρες.

Τα πρώτα αποτελέσματα των εργασιών τους αναμένεται να παρουσιαστούν μέσα στο 2013, ενώ κάποια προκαταρκτικά δεδομένα θα δημοσιοποιηθούν φέτος το φθινόπωρο για να αναλυθούν από μια ομάδα 18 ειδικών στις αρχαίες γλώσσες. Πολλά σβησμένα κείμενα είναι γραμμένα στην χριστιανική παλαιστινιακή αραμαϊκή γλώσσα, που χρησιμοποιείτο μεταξύ του 3ου και του 8ου αιώνα μ.Χ., αλλά σήμερα έχει περιπέσει σε αχρηστία.

Προς το παρόν, έχουν ανακαλυφθεί 130 παλίμψηστα κείμενα (σβησμένα και ξαναγραμμένα) στη Μονή, κυρίως θρησκευτικού περιεχομένου, όμως αναμένεται να βρεθούν και άλλα με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας. Ανάμεσα στα μη θρησκευτικά κείμενα, υπάρχει και μια ιατρική πραγματεία, η οποία φαίνεται να ανάγεται στην ύστερη κλασική περίοδο και να αποτελεί το αρχαιότερο γνωστό ιπποκρατικό κείμενο.

Για την απεικόνιση των απόκρυφων κειμένων, κάτω από την επιφάνεια, οι ερευνητές θα χρησιμοποιήσουν ένα ευρύ φάσμα από διαφορετικά μήκη κύματος (ορατό φως, υπεριώδες, υπέρυθρο κλπ), ώστε να διαπεραστεί το επιφανειακό στρώμα (πρόκειται για τη λεγόμενη «πολυφασματική απεικόνιση»). Βασικό «όπλο» αποτελεί η υπεριώδης ακτινοβολία, η οποία κάνει τα ίχνη του σβησμένου αρχαίου μελανιού να φωσφορίζουν με μπλε χρώμα.

Στη συνέχεια, προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών με χρήση ειδικών αλγόριθμων αναλαμβάνουν να συνδυάσουν τις πληροφορίες από όλο το φάσμα των ακτινοβολιών, έτσι ώστε αφού «εξαφανίσουν» όσο είναι δυνατό το ανώτερο και νεότερο στρώμα κειμένου, φέρνουν στο φως το κατώτερο και παλαιότερο κείμενο. Η εργασία συχνά συναντά πρόσθετες δυσκολίες, επειδή οι αρχαίοι γραφείς είχαν σβήσει όχι μία αλλά δύο φορές ένα παλαιότερο κείμενο, οπότε προκύπτουν τα λεγόμενα «διπλά παλίμψηστα».

Η εργασία αυτού του είδους στα αρχαία χειρόγραφα έχει πολλές ομοιότητες με την ψηφιακή ανάλυση και βελτίωση εικόνων σε άλλα επιστημονικά πεδία όπως η αστρονομία, καθώς σε όλες τις περιπτώσεις οι επιστήμονες δρουν ως «ντέντεκτιβ» που πρέπει να απομονώσουν τον «θόρυβο» των επιφανειακών δεδομένων και να βρουν το κρυμμένο μυστικό. Με πολύ ενδιαφέρον η επιστημονική κοινότητα -και όχι μόνο- περιμένει να δει τι μπορεί να φέρει προσεχώς στο φως η αποκάλυψη των παλίμψηστων της Μονής του Σινά.
 
 
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Περιήγηση στο νέο μουσείο της Ακρόπολης


Συντήρηση Καρυάτιδας


Τα 10 καλύτερα αστικά πάρκα σε όλο τον κόσμο!

Το ότι βρίσκεστε σε μια μεγαλούπολη, δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να χαλαρώσετε και να κάνετε βόλτες σε χώρους πρασίνου, να επιδοθείτε σε διάφορες δραστηριότητες (π.χ., ποδηλασία, πεζοπορία, πικνίκ κ.ά) και να ξεχάσετε για λίγο τα ψηλά κτίρια, την πολυκοσμία και την κίνηση. Στην πραγματικότητα, τα πάρκα μέσα στο «κλεινόν άστυ» αποτελούν αστικές οάσεις πρασίνου που θα σας βοηθήσουν να ξεφύγετε για λίγο από την καθημερινότητα, απολαμβάνοντας τα θετικά της υπαίθρου… εντός των τειχών. Στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, η απόλαυση του πρασίνου δεν είναι προνόμιο μόνο των «επαρχιωτών» αλλά και των «πρωτευουσιάνων» – και τα αστικά πάρκα που θα δειτε στη συνέχεια το αποδεικνύουν και με το παραπάνω!

1. Central Park, Νέα Υόρκη
perierga.gr - Τα 10 καλύτερα αστικά πάρκα σε όλο τον κόσμο!
Πασίγνωστο, προσφιλές και… με πρωταγωνιστικό ρόλο σε πολλές ταινίες, το Central Park στο Μανχάταν, που μέχρι το 1840 ήταν βαλτότοπος με πολλά χοιροστάσια, αποτελεί μια όαση πρασίνου στο κέντρο της πόλης, δίπλα στους αμέτρητους ουρανοξύστες. Εκτείνεται σε 8.043 στρέμματα και έχει 25 περίπου εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο, μεταξύ των οποίων και όλες οι στρατιωτικές και διπλωματικές ξένες αποστολές. Περπατήστε στους σκιερούς δρόμους του πάρκου, επισκεφθείτε το Strawberry Fields, που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του John Lennon και ξαπλώστε στο γρασίδι, απολαμβάνοντας μια διαφορετική Νέα Υόρκη. Εντός του πάρκου, θα βρείτε επίσης έναν ζωολογικό κήπο, λίμνες, βοτανικούς κήπους, παγοδρόμια, χώρους συναυλιών κ.ά.

2. Hyde Park, Λονδίνο
perierga.gr - Τα 10 καλύτερα αστικά πάρκα σε όλο τον κόσμο!
Καταλαμβάνοντας 20.234 στρέμματα στο κεντρικό Λονδίνο, τα οκτώ κύρια πάρκα της πόλης είναι κοινώς γνωστά ως βασιλικά πάρκα, στο εσωτερικό των οποίων θα βρείτε άψογα διαμορφωμένους κήπους, ιστορικά, αρχιτεκτονικά έργα, σιντριβάνια, λίμνες και μνημεία. Το Hyde Park είναι το μεγαλύτερο πάρκο, που απλώνεται σε 1.420 στρέμματα, κατά μήκος μιας λίμνης, όπου βρίσκεται και η φημισμένη Speakers’ Corner, ένα σημείο ελευθερίας του δημόσιου λόγου, που συγκεντρώνει αγορητές, ρήτορες, προφήτες κ.ά., ενώ διοργανώνονται συχνά εκδηλώσεις και φεστιβάλ.

3. Jardin du Luxembourg, Παρίσι
perierga.gr - Τα 10 καλύτερα αστικά πάρκα σε όλο τον κόσμο!
Αγαπημένο μέρος των Παριζιάνων, το πάρκο αυτό βρίσκεται στο 6ο διαμέρισμα, κοντά στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, και είναι το ιδανικό μέρος για να κάνετε βόλτα με τους ντόπιους ανάμεσα στις καστανιές, να ρομαντζάρετε δίπλα στη λίμνη ή ακόμη να παρακολουθήστε θέατρο μαριονέτας. Γύρω από τη λίμνη θα βρείτε καλοσχηματισμένο γρασίδι και μονοπάτια αλλά και πολυάριθμα αγάλματα, μεταξύ των οποίων το άγαλμα της Saint-Geneviève, προστάτιδας του Παρισιού.

4. Park Güell, Βαρκελώνη
perierga.gr - Τα 10 καλύτερα αστικά πάρκα σε όλο τον κόσμο!
Το Parc Güell είναι ένας εντυπωσιακός συνδυασμός πάρκου και καινοτόμων αρχιτεκτονικών και γλυπτικών έργων, δημιουργίες του ιδιοφυούς Αντόνι Γκαουντί. Βρίσκεται στον λόφο «el Carmel» και προσφέρει υπέροχη, πανοραμική θέα της Βαρκελώνης. Eπισκεφτείτε το Pavello de Consergia, για να μάθετε την ιστορία του πάρκου και τις μεθόδους του Γκαουντί και καθίστε στον περίφημο Banc de Trecandís, το διάσημο ψηφιδωτό πάγκο. Στο φυσικό μπαλκόνι πίσω από τη βασική είσοδο του πάρκου, μπορείτε να απολαύσετε τον καφέ σας με θέα σχεδόν όλη την πόλη. Το πάρκο Güell έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.

5. Tiergarten Park, Βερολίνο
perierga.gr - Τα 10 καλύτερα αστικά πάρκα σε όλο τον κόσμο!
Με την είσοδό του να βρίσκεται ακριβώς στην άλλη πλευρά από την πύλη του Βραδεμβούργου, το Tiergarten Park έχει κάτι για όλους: μια γεμάτη τουρίστες πλατεία αλλά και σκιερά, καταπράσινα και ήσυχα μονοπάτια και λίμνες. Κάποτε ήταν μέρος για κυνήγι και μετατράπηκε σε πάρκο τον 18ο αιώνα, ενώ αποτελεί χωρίς υπερβολή ένα μικρό δάσος στην καρδιά του Βερολίνου, έκτασης 2.104 στρεμμάτων.
6. Ueno Park, Τόκιο

perierga.gr - Τα 10 καλύτερα αστικά πάρκα σε όλο τον κόσμο!

Βρίσκεται εκεί όπου παλιότερα υπήρχε ένας ναός και αποτελεί ιερό μέρος αλλά και χώρο ξεκούρασης και χαλάρωσης στην πολύβουη πρωτεύουσα της Ιαπωνίας. Είναι γεμάτο ιερά Shinto, ενώ επίσης φιλοξενεί έναν ζωολογικό κήπο, το Εθνικό Μουσείο Επιστημών, το Εθνικό Μουσείο του Τόκιο και το Μουσείο Δυτικής Τέχνης αλλά και πολλά καφέ. Η επίσκεψη στο πάρκο είναι δωρεάν, ενώ υπάρχει εισιτήριο για την είσοδο στα μουσεία.

7. Golden Gate Park, Σαν Φρανσίσκο
perierga.gr - Τα 10 καλύτερα αστικά πάρκα σε όλο τον κόσμο!
Με εντυπωσιακό φόντο τη γέφυρα Golden Gate Bridge, το ομώνυμο πάρκο αποτελεί ένα ιδανικό μέρος για βόλτες, τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους τουρίστες. Σε πάνω από 4.046 στρέμματα, το πάρκο αυτό δέχεται περισσότερους από 13 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο. Κορυφαία αξιοθέατα περιλαμβάνουν το θερμοκήπιο λουλουδιών, το μνημείο για το AIDS, το μουσείο De Young, ένα γιαπωνέζικο κήπο με τσάι και το Βοτανικό Κήπο.

8. Beihai Park, Πεκίνο
perierga.gr - Τα 10 καλύτερα αστικά πάρκα σε όλο τον κόσμο!
Δημιουργημένο γύρω από μια μεγάλη –άνω των 300 στρεμμάτων- λίμνη, το πάρκο αυτό φιλοξενεί τους ιστορικούς αυτοκρατορικούς κήπους, περιμετρικά της Απαγορευμένης Πόλης στο Πεκίνο. Είναι γνωστό και ως η τοποθεσία των Χειμερινών Ανακτόρων. Πριν το 1925, το πάρκο ήταν ιδιωτικός χώρος για τον αυτοκράτορα, ενώ πλέον είναι ανοιχτό και για το κοινό, ως μια πανέμορφη απόδραση από τους έντονους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής του Πεκίνου, με μια σειρά από αξιοθέατα της δυναστείας Μινγκ.

9. Ibirapuera Park, Σάο Πάολο
perierga.gr - Τα 10 καλύτερα αστικά πάρκα σε όλο τον κόσμο!
Με τον πληθυσμό του να φτάνει τα 20 εκατομμύρια, το Σάο Πάολο χρειάζεται πολλά πάρκα, περισσότερο από άλλες πόλεις του κόσμου. Το Ibirapuera Park, που σχεδιάστηκε το 1954 από τον αρχιτέκτονα Oscar Niemeyer, μαζί με τον διακοσμητή εξωτερικών χώρων Roberto Burle Marx, είναι ένα από αυτά, με τα αξιοθέατά του να περιλαμβάνουν το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (ΜΑΜ), συνεδριακό κέντρο και πλανητάριο. Επίσης, διαθέτει πολλά σημεία για γυμναστική, διαδρομές ποδηλάτου, 13 γήπεδα και παιδικές χαρές.

10. Vondelpark, Άμστερνταμ
perierga.gr - Τα 10 καλύτερα αστικά πάρκα σε όλο τον κόσμο!
Το Vondelpark είναι ένα δημόσιο αστικό πάρκο 470 στρεμμάτων, που βρίσκεται δυτικά της Leidseplein και της πλατείας των μουσείων. Το πάρκο άνοιξε το 1865 και αρχικά ονομάστηκε «Nieuwe park», αλλά αργότερα μετονομάστηκε σε «Vondelpark», προς τιμήν του συγγραφέα Joost van den Vondel. Έχει περίπου 10 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο και διαθέτει ανοιχτό θέατρο, παιδική χαρά και άλλες εγκαταστάσεις αλλά και πολλούς χώρους αναψυχής.

πηγή: clickatlife.gr
http://www.aragma.gr/?p=9936

Βρέθηκαν απολιθωμένα οστά 9 εκ. ετών στη Δράμα


Οι επιστήμονες κάνουν λόγο για ιδιαίτερα σημαντική ανακάλυψη...

Μετά από αυτοψία στην περιοχή της Πλατανίας Δράμας και στον χώρο που υπέδειξαν ο δήμαρχος Παρανεστίου κ. Νικόλαος Καγιάογλου, άλλα και κάτοικοι της περιοχής, επιστήμονες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με συντονισμό της καθηγήτριας Γεωλογίας-Βιολογίας και Δρ. Παλαιοντολογίας κας Ευαγγελίας Τσουκαλά, διαπιστώθηκε η παρουσία απολιθωμένων οστών προϊστοριών ζώων, ηλικίας 5-9 εκατομμυρίων ετών. Τα ευρήματα βρίσκονται σε καλή κατάσταση μέσα σε αργιλο-ασβεστικά ιζήματα.

Η καθηγήτρια κ. Τσουκαλά στην επιστολή που απέστειλε στον Δήμο -Δήμαρχο Παρανεστίου κ. Καγιάογλου αναφέρει μεταξύ άλλων: «Πρόκειται για μια πραγματική πολύ ενδιαφέρουσα παλαιοντολογική θέση από τις ελάχιστες στην Ανατολική Μακεδονία, τα απολιθωμένα ευρήματα παρουσιάσουν ποικιλία παλαιοπανίδας και πρόδρομα αποδίδονται σε δυο διαφορετικά είδη ιππαρίων ( μικρόσωμων βοοειδών μεγέθους γαζέλας, αντιλόπης και ένα είδος καμηλοπάρδαλης). Η πρώτη εξέταση αποδίδει, ότι τα ζώα είναι ηλικίας 5 έως 9 εκατομμυρίων ετών».

Οι έρευνες θα συνεχιστούν στην περιοχή μιας και σε αυτήν φιλοδοξούν να έχουν και άλλα ευρήματα αυτής της περιόδου που κρίνεται ιδιαίτερα αξιόλογη. Επίσης αποτελεί φυσική κληρονομιά της Πλατανίας Δράμας και γενικότερα της ευρύτερης περιοχής, και μπορούν να αναδειχτούν στο πλαίσιο μιας παλαιοντολογικής μουσειακής έκθεσης .

http://news.pathfinder.gr/culture/news/811892.html

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Πορτρέτα με το φακό του Μαν Ρέι θα εκτεθούν το Φεβρουάριο στο Λονδίνο

 
Η έκθεση ανοίγει στις 7 Φεβρουαρίου του 2013
Η έκθεση ανοίγει στις 7 Φεβρουαρίου του 2013
 
Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
Περισσότερα από 150 πορτρέτα που φιλοτεχνήθηκαν από τον Αμερικανό ντανταϊστή και σουρεαλιστή φωτογράφο Μαν Ρέι -όπως της Άβα Γκάρντνερ, του Σαλβαντόρ Νταλί και της Βιρτζίνια Γουλφ- πρόκειται να εκτεθούν από τις 7 Φεβρουαρίου του 2013 στην Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων του Λονδίνου.

Με τίτλο «Μαν Ρέι Πορτρέτα», η έκθεση συνδυάζει τις φωτογραφίες προσωπικοτήτων με εκείνες των φίλων του, των συγγενών και των ερωμένων του, που τραβήχτηκαν από το 1916 και έως το 1968.
 
Φωτογραφία του Μαν Ραίη από τον Carl Van Vechten, 1934

Οι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα να θαυμάσουν τα πορτρέτα των Αντρέ Μπρετόν, Ζαν Κοκτό, Πάμπλο Πικάσο, Ζορζ Μπρακ, Τζέιμς Τζόις, Ανρί Ματίς, Ιγκόρ Στραβίνσκι, Σαλβαντόρ Νταλί, Λε Κορμπιζιέ, Βιρτζίνια Γουλφ, Άλντους Χάξλεϊ και Κοκό Σανέλ.

Τα έργα προέρχονται από ιδιωτικές συλλογές και με τη μορφή δανείου από κορυφαία μουσεία -το Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι, το Μουσείο Πολ Γκέτι στο Λος Άντζελες, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης, καθώς και τα αρχεία του ιδρύματος Μαν Ρέι).

Σύμφωνα με το μουσείο, τα έργα αυτά αποκαλύπτουν «την ευελιξία και την έφεση για πειραματισμό» του Μαν Ρέι, ο οποίος θεωρούσε τον εαυτό κυρίως ζωγράφο που μυήθηκε στη φωτογραφία για να απαθανατίσει τους πίνακές του και να χρηματοδοτήσει την τέχνη του.
Le Violon d'ingres 1924
΄Στο πιο γνωστό έργο του Man Ray, το γυναικείο σώμα γίνεται βιολί
Θεωρούμενος ως ο πιο εφευρετικός καλλιτέχνης και αυτός που είχε την μεγαλύτερη επιρροή από τη γενιά του, ο Μαν Ρέι, που το πραγματικό του όνομα ήταν Εμάνιουελ Ραντνίτσκι, γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1890 στη Φιλαδέλφεια, μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, και εγκαταστάθηκε το 1921 μόνιμα στο Παρίσι, όπου και πέθανε στις 18 Νοεμβρίου 1976.

Ήταν μια από τις μεγάλες προσωπικότητες του ντανταϊσμού στη Νέα Υόρκη και του σουρεαλισμού στο Παρίσι, δημιουργώντας έργα ζωγραφικής, ταινίες, φωτογραφίες και κολάζ. Εφηύρε επίσης νέες φωτογραφικές τεχνικές, εμπνευσμένες από τον υπερρεαλισμό που προορίζονταν να αναπαράγουν το μηχανισμό των ονείρων όπως τα «rayographs» και τα «solarizations».

Ήταν επίσης φωτογράφος μόδας και πορτρετίστας για τα περιοδικά Vogue, Vanity Fair και Harper’s Bazaar.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γαλλικό

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Μυστηριώδες πέτρωμα μελετά το Curiosity

Το ρομπότ το εντόπισε καθ'οδόν προς το όρος Γκέιλ
Μυστηριώδες πέτρωμα μελετά το Curiosity
Το μυστηριώδες πέτρωμα που θα μελετήσει τα επόμενα 24ωρα το Curiosity
Λονδίνο
Μια μη προγραμματισμένη έρευνα πραγματοποιεί το Curiosity, ο ρομποτικός εξερευνητής που αναζητά ίχνη ζωής στον Αρη. Καθ' οδόν προς το όρος Γκέηλ το οποίο θα εξερευνήσει, το ρομπότ εντόπισε ένα πέτρωμα που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα στην περιοχή όπου βρίσκεται. Το πέτρωμα έχει μέγεθος παρόμοιο με εκείνο μιας μπάλας ποδοσφαίρου και οι υπεύθυνοι της αποστολής αποφάσισαν ότι αξίζει τον κόπο να διακόψουν την πορεία του ρομπότ και να του δώσουν εντολή να το μελετήσει.
Είναι η πρώτη φορά που το Curiosity θα χρησιμοποιήσει τον ρομποτικό του βραχίονα και έτσι θα δοθεί η ευκαιρία στα μέλη της αποστολής να δουν πώς λειτουργεί ο συγκεκριμένος μηχανισμός. Οι υπεύθυνοι της αποστολής έδωσαν στο πέτρωμα το όνομα «Τζέικ», από το όνομα του επιστήμονα Τζέικομπ Ματίγιεβιτς που ήταν εκ των επικεφαλής των ομάδων τεχνικών οι οποίοι είχαν αναλάβει την κατασκευή του Curiosity. Ο Ματίγιεβιτς έφυγε από τη ζωή στις 20 Αυγούστου και η NASA θέλησε με αυτή την ευκαιρία να τον τιμήσει.
tovima.gr, 20/9/2012
 
http://www.alfavita.gr/artro.php?id=73750

Κερί μέλισσας χρησιμοποιήθηκε στο αρχαιότερο γνωστό σφράγισμα

 

Η ρωγμή που σημειώνεται με το διάστικτο παραλληλόγραμμο έχει σφραγιστεί με κερί, έδειξαν οι φασματικές αναλύσεις
Η ρωγμή που σημειώνεται με το διάστικτο παραλληλόγραμμο έχει σφραγιστεί με κερί, έδειξαν οι φασματικές αναλύσεις
Οδοντιατρική στην Εποχή του Λίθου
 
 
Τεργέστη: Η μελέτη μιας ανθρώπινης γνάθου ηλικίας 6,5 χιλιάδων ετών αποκάλυψε το αρχαιότερο μέχρι στιγμής σφράγισμα δοντιού. Όπως διαπιστώθηκε, ο αρχαίος... οδοντίατρος τοποθέτησε στο σπασμένο δόντι του ασθενή κερί μέλισσας.
Η γνάθος είχε εντοπιστεί στις αρχές του 20ού αιώνα έξω από το χωριό Λόντσε της Σλοβενίας που βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα με την Ιταλία. Επρόκειτο για ένα από τα αρχαιότερα ευρήματα ανθρώπου στην περιοχή και για αυτόν τον λόγο η γνάθος εκτέθηκε σε μουσείο της γειτονικής Τεργέστης.
Όλο αυτό το διάστημα κανείς δεν είχε παρατηρήσει κάτι περίεργο στη γνάθο. Πιθανότατα το ενδιαφέρον εύρημα να παρέμενε για πολύ καιρό ακόμη «κρυμμένο» αν μια ερευνητική ομάδα της Τεργέστης δεν αποφάσιζε να χρησιμοποιήσει τη γνάθο για να δοκιμάσει έναν καινούργιο εξοπλισμό απεικόνισης με χρήση ακτίνων Χ.
Κατά τη διάρκεια των δοκιμών οι ερευνητές εντόπισαν κάτι περίεργο σε έναν κυνόδοντα. Αποφάσισαν να διερευνήσουν τι υπήρχε στο δόντι μέσω της δημιουργίας μιας τρισδιάστατης εικόνας υψηλής ανάλυσης. Έτσι αποκαλύφθηκε ότι το δόντι είχε σπάσει και η κάθετη ρωγμή που υπήρχε σε αυτό καλύφθηκε με κάποιο υλικό.
Η υπέρυθρη φασματοσκόπηση που έκαναν οι ερευνητές στο δόντι αποκάλυψε ότι το υλικό του σφραγίσματος ήταν κερί μέλισσας. Η περαιτέρω μελέτη της γνάθου έδειξε ότι ανήκε σε έναν άνδρα ηλικίας 24-30 ετών.
Πριν από έντεκα χρόνια ανακαλύφθηκαν στο Πακιστάν ευρήματα που μαρτυρούν τη χρήση οδοντιατρικών μεθόδων πριν από 7,5-9 χιλιάδες έτη. Όμως το αρχαιότερο σφράγισμα είναι αυτό που ανακαλύφθηκε τώρα στη γνάθο της Σλοβενίας. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PLoS ONE».
Βήμα Science
 

Ο Νίκος Αλιάγας επί το έργον...


Πληθωρικός, διασκεδαστικός, αεικίνητος. Δημοσιογράφος, συγγραφέας, τηλεοπτικό αστέρι ακόμα και τραγουδιστής, διαφημιστής της πατρίδας μας στο εξωτερικό

Η Νανα Μουσχουρη τραγουδαει στο Ηρώδειο



Από τις λίγες ελληνικές φωνές που έκαναν πραγματικά διεθνή καριέρα

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Βρέθηκε ο Ριχάρδος Γ΄;



Μία σπουδαία ανακάλυψη ισχυρίζονται ότι έκαναν αρχαιολόγοι στη Βρετανία, ύστερα από μήνες ερευνών και ανασκαφικών εργασιών. Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι ανακάλυψαν τα οστά του βασιλιά Ριχάρδου του Γ’ μετά από ανασκαφές στην εκκλησία «Grey Friars» στο Leicester.
Σύμφωνα με την ομάδα των αρχαιολόγων του Πανεπιστημίου του Leicester οι πολύμηνες έρευνές τους τελικά απέφεραν καρπούς, καθώς τα οστά που εντόπισαν χρονολογούνται τον 15ο αιώνα και ταιριάζουν με τη «σωματική ανωμαλία» που παρατηρείται σε σκελετούς ανθρώπων που πέθαναν κατά τη διάρκεια μάχης.
Τα στοιχεία αυτά τους οδηγούν στο συμπέρασμα ότι όντως τα οστά αυτά ανήκουν στον Ριχάρδο.
Ο Ριχάρδος ο Γ΄ σκοτώθηκε στη μάχη του Μπόσγουορθ, τον εμφύλιο μεταξύ του Οίκου του Λάνκαστερ και του Οίκου της Υόρκης στην Αγγλία, το τελευταίο μισό του 15ου αιώνα.
Η μάχη έλαβε χώρα στις 22 Αυγούστου 1485 μεταξύ του βασιλιά Ριχάρδου Γ’ της Υόρκης, του τελευταίου της δυναστείας των Πλανταγενετών και του Ερρίκου Τυδώρ, 2ου κόμη του Ρίτσμοντ, που εκπροσωπούσε το στρατόπεδο των Λάνκαστερ.

http://www.archaiologia.gr/blog/2012/09/14/%ce%b2%cf%81%ce%ad%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%ce%bf-%cf%81%ce%b9%cf%87%ce%ac%cf%81%ce%b4%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%84/
 

Τα ρομπότ... πάνε έκθεση!




Φούρνοι που μαγειρεύουν το φαγητό με τη βοήθεια του ήλιου, κάψουλες που φωτογραφίζουν στιγμιότυπα από το διάστημα, ρομποτάκια που σερβίρουν μπισκοτολούκουμα και άλλες πολλές ενδιαφέρουσες κατασκευές, όλες φτιαγμένες ερασιτεχνικά, με πολύ κόπο και πολύ μεράκι!

Στην 77η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του αφιερώματος Innovation & Inventions τα μέλη της Ελληνικής ρομποτικής πύλης δίνουν για δεύτερη φορά το «παρών» και εντυπωσιάζουν τους επισκέπτες με το ταλέντο τους!



Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://news.pathfinder.gr/scitech/809963.html
 

Πλοία στην... πρίζα!



Η θάλασσα, είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, βρίσκεται μέσα στα γονίδια, στο DNA του Έλληνα. Η σχέση του μαζί της είναι υπόθεση αιώνων και το υγρό στοιχείο πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- τον συντροφεύει δια βίου.
Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενη ούτε προκαλεί έκπληξη η κυριαρχία των Ελλήνων στο χώρο της εμπορικής ναυτιλίας, η οποία διατηρείται ακόμα και σήμερα: η ράτσα μας πρωταγωνιστεί σε όλες τις εξελίξεις, βρίσκεται μέσα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, επιδρά καθοριστικά στη διαμόρφωση των τάσεων, που με τη σειρά τους επηρεάζουν τις μελλοντικές εξελίξεις.
Πού αλλού, λοιπόν, θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα Κέντρο Αριστείας για έρευνα και τεχνολογική ανάπτυξη στο χώρο της ναυτιλίας, παρά στη χώρα μας, όπου γονίδια, χέρια και μυαλά... «μυρίζουν θάλασσα»!

Όπερ και εγένετο!

Μ' όλα αυτά τα δεδομένα κατά νου (την έξωθεν καλή μαρτυρία, τις παραδόσεις της φυλής, την αναμφισβήτητη τεχνογνωσία, τη διαθεσιμότητα υψηλού επιπέδου ανθρώπινου δυναμικού), η Σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου πρότεινε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τη δημιουργία εδώ ενός Κέντρου Αριστείας στην περιοχή της Ναυτικής Ηλεκτρολογίας, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, καθώς και τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής κοινότητας για την έρευνα και τεχνολογική ανάπτυξη του «Πλήρως Εξηλεκτρισμένου Πλοίου» (All Electric Ship AES).
Η πρόταση έγινε δεκτή (ήταν μια από τις 14 που τελικά πέρασαν τις «συμπληγάδες» των Βρυξελλών, από τις 254 που είχαν υποβληθεί) και το πρόγραμμα MarineLive (Marine Electrical Initiative) έλαβε σημαντική συγχρηματοδότηση από το 7ο πρόγραμμα Πλαίσιο της ΕΕ, ύψους 1,94 εκατ. €, για να υλοποιήσει σε διάστημα τριών χρόνων (2010-2013) τις υποσχέσεις του και σε τελευταία ανάλυση- να συμβάλει ουσιαστικά στην εξέλιξη του «πλοίου του μέλλοντός» μας το οποίο, όπως όλα δείχνουν, θα είναι... στην πρίζα!

Λύση στα προβλήματα

«Γιατί το θέλουμε αυτό;» ήταν η ερώτηση που έκανα πρώτη-πρώτη στον Γιάννη Προυσαλίδη, τον αναπλ. καθηγητή της Σχολής Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών (ΣΝΜΜ, στο εξής) και συντονιστή αυτού του διεθνούς ερευνητικού προγράμματος, στο οποίο -εκτός του ΕΜΠ- συνεισφέρουν τις ιδέες και την τεχνογνωσία τους αρκετοί συνεργαζόμενοι φορείς από τον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά και τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου επενδύονται πολλά χρήματα από ιδιώτες και το Πολεμικό Ναυτικό στο ανάλογο μακροχρόνιο Electric Ship Research & Development Consortium (ESRDC).
«Γιατί την ηλεκτρική ενέργεια τη γνωρίζουμε καλά και την ελέγχουμε καλύτερα», ήταν η λακωνική απάντησή του, την οποία ανέλυσε βέβαια περισσότερο στη συνέχεια, λύνοντας τις (πολλές!) απορίες μου και ρίχνοντας φως σ' ένα χώρο (τα έγκατα του πλοίου) που συνήθως δεν απασχολεί ιδιαίτερα το ευρύ κοινό.
Στις κάμποσες ώρες που περάσαμε μαζί, τόσο στο ΕΜΠ όσο και στους χώρους συναντήσεων των ομάδων εργασίας (γιατί, η προετοιμασία του αφιερώματος που τώρα διαβάζετε, κράτησε σχεδόν ένα χρόνο...), αποσαφηνίστηκαν πολλά και εξηγήθηκαν περισσότερα.
Όπως, για παράδειγμα, ότι η έννοια του «Πλήρως Εξηλεκτρισμένου Πλοίου» (AES) δεν αφορά μονάχα την αρχή της ηλεκτρικής πρόωσης (δηλαδή, την περιστροφή του άξονα της έλικας από έναν ηλεκτρικό κινητήρα αυτό υπάρχει από πολλές δεκαετίες), αλλά τη διεύρυνσή της, με τον εξηλεκτρισμό όλων των διατάξεων κατανάλωσης ισχύος, στις οποίες περιλαμβάνονται οι αντλίες, οι συμπιεστές και τα κάθε λογής συστήματα αυτοματισμού, τα οποία αφθονούν πλέον στα σύγχρονα πλοία.
Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης, είναι το μελλοντικό AES να χαρακτηρίζεται από σημαντικά πλεονεκτήματα, όπως η αυξημένη δυνατότητα ελιγμών, ο ακριβής έλεγχος της ταχύτητας και της θέσης του πλοίου, η εξοικονόμηση χώρου και ανθρώπινων πόρων (καθώς χρειάζονται λιγότερα, αλλά βεβαίως πιο εξειδικευμένα μέλη του πληρώματος) και άλλος ένας ιδιαίτερα σημαντικός παράγοντας- τα χαμηλότερα επίπεδα εκπομπών θορύβου και αερίων ρύπων!
Μ' άλλα λόγια, μπορούμε να προσδοκούμε πολύ πιο «πράσινες» θαλάσσιες μεταφορές στο μέλλον, πολύ περισσότερο αν αξιοποιηθούν εναλλακτικές πηγές ενέργειας (όπως τα φωτοβολταϊκά συστήματα και οι ανεμογεννήτριες) για την παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας που κινεί τα πλοία, αντί των πετρελαιομηχανών οι οποίες τροφοδοτούν σήμερα τις γεννήτριες.
Ευνόητο και μάλα επιδιωκόμενο αποτέλεσμα όλων αυτών των θετικών εξελίξεων, τα αισθητά χαμηλότερα επίπεδα κόστους λειτουργίας και συντήρησης των πλοίων, επιχείρημα που εξηγεί γιατί η παγκόσμια ναυτιλιακή κοινότητα (και πρώτοι-πρώτοι οι Έλληνες εφοπλιστές) παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την πορεία του MarineLive και των παρόμοιων ερευνητικών προσπαθειών ανά τον κόσμο...
Άλλωστε, η σταδιακή αποδοχή της τεχνολογίας AES από την ελληνική και την ευρωπαϊκή ναυτιλία θα έχει ως αποτέλεσμα τη σημαντική βελτίωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος των θαλάσσιων μεταφορών (κάτι που μετράει ιδιαίτερα σε μια εποχή κατά την οποία όλο και συχνότερα «ο ρυπαίνων πληρώνει»...) η οποία θα συνοδευτεί από τη βελτίωση της κατάρτισης του τεχνικού προσωπικού της ναυτιλίας.

Σημαντικές δράσεις

Η προσπάθεια βρίσκεται λίγο μετά τη μέση, όμως, έχουν ήδη γίνει πολλά και σημαντικά: έχει, για παράδειγμα, ήδη αγοραστεί και εγκατασταθεί ο αναγκαίος εξοπλισμός κι έχουν αναβαθμιστεί άλλες διατάξεις στη ΣΝΜΜ του ΕΜΠ, προκειμένου να στηθεί ένα ακριβές (και, δυστυχώς, ακριβό αφού το κόστος του έφτασε το μισό εκατ. ευρώ) ολοκληρωμένο σύστημα προσομοίωσης του ηλεκτρικού δικτύου ενός πλοίου, με όλα τα συμπαρομαρτούντα γεννήτριες, φορτία, ψηφιακά συστήματα ελέγχου/διαχείρισης- και διπλό δίκτυο διακίνησης δεδομένων, ώστε να δοκιμάζονται μέσω αυτού οι παράμετροι και οι δυνατότητες κάθε υποσυστήματος, να σκηνοθετούνται «επεισόδια» και «περιστατικά», τα οποία μπορούν να συμβούν στη θάλασσα, και να δημιουργούνται τα ανάλογα σενάρια αντιμετώπισής τους.
Παράλληλα, ενισχύονται οι συνεργασίες του ΕΜΠ με κορυφαίους επιστημονικούς και επιχειρηματικούς οργανισμούς του τομέα, προσελκύονται ερευνητές απ' όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, διοργανώνονται εκδηλώσεις για την ανταλλαγή απόψεων και τη διάχυση/επεξεργασία των ως τώρα ερευνητικών αποτελεσμάτων κλπ.

Λαμπρές οι προοπτικές

Γενικά, η Ευρώπη όπως έμαθα ρωτώντας κι εγώ τους αρμοδίους- τα πάει πολύ καλύτερα από τον υπόλοιπο κόσμο στο θέμα των κινητήρων για ναυτιλιακές εφαρμογές. Δυο μεγάλες κατασκευάστριες (ονόματα δεν λέμε, αλλά είναι γνωστές στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ) ελέγχουν περίπου το 80% της παγκόσμιας αγοράς. Επομένως, η «γηραιά» ήπειρος έχει λόγο σ' αυτό το χώρο και όλα δείχνουν πως θα συνεχίσει να έχει και στο μέλλον, αφού προφανώς παρακολουθούνται τα τεκταινόμενα στο MarineLive.
Όπως παρακολουθούν και οι Έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι «τείνουν ευήκοο ους» χωρίς καθόλου να αποκλείεται μια συνεργασία τους στο μέλλον με το ΕΜΠ, που έτσι κι αλλιώς συνεχίζει να «κερδίζει» συναφή παράπλευρα έργα και ερευνητικά προγράμματα από την ΕΕ, «πατώντας» στην ως τώρα επιτυχία του.
Φυσικά, μια τέτοια εξέλιξη μόνο καλό μπορεί να κάνει στους φοιτητές του, αφού αναμένεται να αναβαθμίσει το επίπεδο κατάρτισης των αποφοίτων της ΣΝΜΜ, αλλά και τη θέση της Σχολής στο ευρωπαϊκό ερευνητικό περιβάλλον...
Γιατί, κι αυτό το επεσήμανε μετ' επιτάσεως ο Γιάννης Προυσαλίδης στη διάρκεια της συνομιλίας μας, και σ' αυτόν τον τομέα, από μυαλά πάμε καλά!
Η ερευνητική ομάδα του ΕΜΠ στο πρόγραμμα MarineLive
  • Ι. Προυσαλίδης, Αν. Καθηγητής ΕΜΠ
  • Λ. Καϊκτσής, Αν. Καθηγητής ΕΜΠ
  • Χ. Φραγκόπουλος, Καθηγητής ΕΜΠ
  • Χ. Παπαδόπουλος, Λέκτορας ΕΜΠ
  • Δ. Λυρίδης, Επ. Καθηγητής ΕΜΠ
  • Ν. Βεντίκος, Επ. Καθηγητής ΕΜΠ
  • Γ. Γρηγορόπουλος, Καθηγητής ΕΜΠ
  • Γ. Πολίτης, Αν. Καθηγητής ΕΜΠ
  • Γ. Τριανταφύλλου, Καθηγητής ΕΜΠ
  • Δρ Γ. Τσουράκης, Μεταδιδακτορικός Ερευνητής
  • Δρ Γ. Αντωνόπουλος, Μεταδιδακτορικός Ερευνητής
  • Δρ Χ. Πάτσιος, Μεταδιδακτορικός Ερευνητής
  • Δρ Ι. Κομπούγιας, Μεταδιδακτορικός Ερευνητής
  • Δρ. Ε. Ευσταθίου, Μεταδιδακτορικός Ερευνητή
  • Δρ Γ. Γρέκας, Μεταδιδακτορικός Ερευνητής
  • Δρ Κ. Αϊβαλής, Μεταδιδακτορικός Ερευνητής


http://technologein.pathfinder.gr/electric-ship