Η φυσιολογία των σαλιγκαριών προβλημάτιζε τον Γαληνό τον 2ο αι. μ. Χ., ο οποίος αδυνατούσε να τα κατατάξει σε κάποια από τις γνωστές κατηγορίες: 'Δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε πτηνά, ούτε ένυδρα, γράφει, για να καταλήξει ότι αναγκαστικά εξέτασε τις θρεπτικές τους ιδιότητες συζητώντας για τα τετράποδα, αλλιώς θα έπρεπε να τα παραλείψει. Κάτι που όμως δεν είναι σωστό γιατί όλοι οι Έλληνες τρώνε σαλιγκάρια καθημερινά. Ναι μεν έχουν σκληρή σάρκα, αλλά όταν μαγειρευτούν είναι πολύ θρεπτικά.' (Περί τροφών δυνάμεως, ΙΙΙ, 2,1).
Φυσικά, όσο πιο φτωχός ήταν κανείς τόσο πιο συχνά έβγαινε για μάζεμα. Πάντως η σαλιγκαροφαγία, τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 20ου αι., ήταν διαδεδομένη ανάμεσα στους περισσότερους Έλληνες. Την σαλιγκαροφαγία επέβαλαν όχι μόνο η φτώχεια ή η νοστιμιά των σαλιγκαριών αλλά και οι μεγάλες νηστείες, καθώς είναι ένα από τα τρόφιμα που επιτρέπονται από την εκκλησία. Η αυξημένη κατανάλωση τους είχε γίνει αντικείμενο θαυμασμού από τους ξένους περιηγητές στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.
Βέβαια, οι Κρητικοί είναι αυτοί που κατέχουν τα πρωτεία στην αξιοποίηση των σαλιγκαριών. Άφθονα, εύγευστα εξαιτίας των αρωματικών βοτάνων του νησιού, έγιναν η πρώτη ύλη για δεκάδες ευρηματικές συνταγές και εντάχθηκαν σε όλα τα γεύματα της ημέρας. Τον 19ο αι., οι ορεισίβιοι τα έτρωγαν ακόμα και σαν πρωινό. Επιπλέον, ήταν ένα σημαντικό έσοδο για την Κρήτη, αφού από τα προϊστορικά χρόνια ήταν ένας σταθερός εξαγωγέας τους.
Πηγή: H γλώσσα της γεύσης, Μαριάννα Καβρουλάκη, εκδόσεις asprimera
http://food.pathfinder.gr/inside/?video=2430576
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου